Αγαπητέ Σάντα Κλα-ΟΥΣΤ

Αγαπητέ μου Σάντα Κλά-ουσττττ,

πολλοί blogger σου έγραψαν γράμμα, αλλά ξέρω πού θα τους γράψεις εσύ εκεί που ξέρεις και δεν είναι πρέπον να το αναφέρω. Ωστόσο το δικό μου γράμμα ξέρω πως φέτος θα το λάβεις υπόψη σου. Και θα το λάβεις υπόψη σου διότι αν δεν πραγματοποιηθούν όλα όσα ζητήσω θα σκάσει η βόμβα που με τρόπο έχω τοποθετήσει μέσα στο αυτί του Ρούντολφ. Το σχέδιο δράσης Κ.Α.Τ.Ι.Α (Καιόμενο, Αγνώστης, Ταυτότητος, Ιπτάμενο, Αντικείμενο) θα λάβει χώρα λίγο πριν επισκεφτείς τα μούλικα ανά τω κόσμω που περιμένουν τα σκατοπαιχνίδια τους τσιρίζοντας κάθε χρόνο τέτοιες μέρες.

Το έτος που έφυγε δεν ήμουν καλό κορίτσι, αλλά κι εσύ εκανες πολλές μαλακίες, μη μου το παίζεις άγιος γιατί ξέρουμε καλά πως δεν είσαι. Που λες μάλωσα με πολύ κόσμο, ειρωνεύτηκα πολύ κόσμο, τσακωνόμουν συχνά, έσκασαν και κάτι βόμβες μέσα μου (ξέρεις τώρα μη στα λέω εγώ) γι ' αυτό δεν θα ζητήσω πολλά για το νέο έτος. Αν ήμουν καλό κορίτσι, πάλι σκατά θα μου έφερνες, οπότε είπα να μην ακολουθήσω την πεπατημένη και να κάνω ό,τι μου καπνίσει! Κι είμαι σίγουρη πως φέτος αν θες να ζήσει η ελκηθρούμπα σου πρέπει να μου κάνεις όλα όσα σου είπα τηλελφωνικώς πριν από πέντε δεύτερα.

Και σου τηλεφώνησα για να μην πεις μετά πως έχασες το γράμμα μου, γιατί αυτή τη κλασική δικαιολογία την ακούω πολλά χρόνια. Μην επαναλαμβάνομαι, εσύ ξέρεις τι θέλω! Επίσης τη νέα χρονιά δεν θέλω ίχνος ασθενείας! Δεν ξέρω τι συμβαίνει στην κλεψύδρα της ζωής μου, αλλά φέτος με πήγε γ..... να μη πω πάλι πως, γιατί είναι και άγιες μέρες ακόμη. Τσακίσου λοιπόν και πιάσε δουλειά γιατι δε σε βλέπω να προλαβαίνεις. Ξεκουνήσου.

Με ειρωνικά χαμόγελα
Coulita

ΥΓ Παίδες αυτό ήταν, άλλος ένας χρόνος έφτασε στο τέλος του κι ένας νέος ανατέλλει! Εύχομαι μέσα από τη καρδιά μου, Χρόνια Πολλά σε όλο το κόσμο, Υγεία και Αγάπη σε σας και τις οικογένειές σας.

ΥΓ2 Θα ήθελα να ζητήσω δημόσια συγγνώμη σε όποιον στεναχώρησα, ειρωνεύτηκα, έθιξα άθελά μου. Δεν είχα ποτέ κακή πρόθεση. Θα ήθελα το νέο έτος να μας βρει όλους αγαπημένους και χαρούμενους.

ΥΓ3 Ας περάσουμε όλοι όμορφα, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας, ας θέσουμε τους νέους στόχους μας κι ας χαμογελάμε λίγο περισσότερο φέτος, άλλωστε μη ξεχνάτε πως το χαμόγελο είναι δωρεάν! Εμείς θα τα πούμε του χρόνου!!!! Φιλιά πολλά σε όλους!

Καλή Χρονιά - Χρόνια Κουλά

31 Δεκεμβρίου 2010

Χριστουγεννιάτικη μύξα

Χαίρετε χαίρετε! Χρόνια Πολλά σε όλο το κόσμο! Εύχομαι υγεία και αγάπη σε όλους! Τα Χριστούγεννα μας άφησαν πίσω και φύγανε κι άντε τώρα να αρχίσεις εσύ να ξαναμετράς μέρες μέχρι τα επόμενα...πφ..βαρέθηκα ήδη!

Ήρθαν που λέτε και με τιμώρησαν τα φετινά Χριστούγεννα γιατί είπα γι' αυτά πολλές κακίες...χοχοχο Μαρία Χριστούγεννα λέμε!!!! Έθιξα βλέπετε τη γιρλάντα και το λαμπιόνι.Έτσι, προπαραμονή Χριστουγέννων με έπιασε ένας περίεργος πόνος στο λαιμό. Το ίδιο βράδυ ο λαιμός πρήστηκε επικίνδυνα. Παραμονή Χριστουγέννων η μύτη μου άρχισε να τρέχει και σταματημό δεν είχε. Σπατάλησα όλα τα χαρτομάντηλα του σπιτιού, ξόδεψα και το χαρτί κουζίνας και κατέληξα να χρησιμοποιώ χαρτί υγείας για να μαζέψω τη μύξα! Δράμα σας λέω. Και να φυσάω με μανία κι εκεί που έφευγε μια ποσότητα γενιόταν ακόμη περισσότερη!

Το αποκορύφωμα ήταν ανήμερα των Χριστουγέννων να είμαι στο κρεβάτι, με λαιμό κλειστό, μύξες παντού και έναν πυρετό έτσι για το κερασάκι στη τούρτα. Δε χάρηκα τις γιορτές και μεταξύ μας καλύτερα γιατί όποιος χαίρεται γιορτές αδειάζει η τσέπη του! Όχι ότι είμαι τσιφουυυυυτωωωω αλλά όσο να' ναι διανύουμε και μια άλβα βήτα (γάμα τα) οικονομική κρίση.

Χτες και σήμερα είμαι εμφανώς καλύτερα! Μάλιστα σήμερα πήγα και βόλτα στο κέντρο και ήπια καφέ με αγαπημένο φίλο. Μα τι ωραία που είναι να πίνεις καφέ με όμορφους ανθρώπους ρε παιδί μου. Με άτομα που έχουν κάτι να πουν και η ψυχή τους λάμπει! Τεσπα.

Κλείνοντας να σας πω πως πριν λίγο χάζευα (ω ναι) τον τελικό του master shef. H Ευγενία Μανωλίδου είναι αθεράπευτα ηλίθια! Λίγο πριν το τέλος...κράτησε τα μάγουλα της και υστεριάζοντας φώναξε: Θα καταρρεύσω!!!!!! Σιγά μωρή μπάμια γεμιστή που ακούς το σέλινο!!! Αφιερώνω λοιπόν ένα ρητό στην απόλυτη ηλίθια της ελληνικής τηλεόρασης: την Ευγενία Μανωλίδου!!!!

Μην μονομαχείς ποτέ με έναν ηλίθιο, θα σε ρίξει στο επίπεδό του και θα χάσεις λόγω απειρίας!

Αυτά για την ώρα! Τα λέμε και πάλι σε λίγες μέρες! Ξέρω πως με χάσατε από τα λημέρια σας, αλλά θα επανέλθω δριμύτερη γιατί όσο να' ναι η μύξα ακόμη τρέχει και ξεχειλίζει κι από το δεξί μάτι. Αν κάποιος γιατρός μπορεί να εξηγήσει το φαινόμενο αυτό, θα του ήμουν υπόχρεη!

Να περνάτε όλοι όσο πιο καλά μπορείτε! Ξεκουραστείτε και ετοιμαστείτε να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας με το 2010 και να σχεδιάσουμε το 2011.

Φιλιά πολλά σε όλους

29 Δεκεμβρίου 2010

Φουσκωμένα, μεγάλα και χοντρά

Αποφάσισια κι εγώ ως γνήσιο θύμα του υπερκαταναλωτισμού να πάω μια βόλτα στα....χμ σε μεγάλο κατάστημα παιχνιδιών που επιμένει να μετράει μέρες για τα Χριστούγεννα. Ε όχι δα, δε θα του κάνω και διαφήμιση, αι σιχτίρ πια. Παιδί δεν είμαι χρόνια τώρα, ανίψια έχω αλλά δεν είναι και πολύ κοντινά μου, έτσι ώστε να τους πάρω παιχνίδια, και μάνα δεν είμαι για να αράζω με τις ώρες στα μπεμπέ. Ωστόσο πήγα.

Ρώτα με εύλογα, μα καλά, τι αγόρασες, αφου φέτος δε στόλισες δέντρο, αφού συνεχώς γκρινιάζεις για τα Χριστούγεννα και μιζεριάσεις, αφού τα λαμπιόνια και τα γκλιν γκλον σε κάνουν να βγάζεις καντήλες, κι αφού παιδιά δεν έχεις. Ε, πήγα τώρα, τι να κάνουμε; Κρεμάστε με!

Πήγα που λέτε κι έζησα στιγμές απείρου κάλλους. Παιδάκια να ουρλιάζουν σέλω κι αυτό, σέλω κι εκείνο μαμά, σέλω και το άλλο. Που λύσσα κακιά να σας πιάσει! Γονείς να εκσφενδονίζουν χαστούκια στον αέρα προλαβαίνοντας τα μυξιάρικα που φορτώναν το καρότσι με διακόσια παιχνίδια ενώ παράλληλα η τσέπη του γονιού μόνο ένα μπορεί να πληρώσει κι αυτό με το ζόρι.

Είδα και νέες νοικοκυρές που είχαν κυριολεκτικά αποβλακωθεί, από τα διακοσμητικά χώρου, κεράκια, πιατέλες, συνθέσεις, πρασινάδες, και λοιπά ωραία. Είδα και μπαμπάδες μέσα στη βαριομάρα να σέρνουν τα καρότσια με τα πράγματα σιχτιρίζοντας την ώρα και τη στιγμή που έπεσε η ιδέα από τις γυναίκες τους να πάνε εκεί, να χαζέψουν, κι εκείνοι είπαν το θρυλικό Ναι!

Με λάγνο ύφος από το σπίτι δηλώνουν οι κυρίες: Δε θα πάρω τίποτα αγάπη μου, πάμε να ρίξουμε μια ματιά, ενώ όταν φεύγουν από το μαγαζί, αναλογίζονται: Σα πολλά να πήρα, αλλά δε βαριέσαι, μέρες που είναι, ας πάρουμε και κάτι παραπάνω!

Μέχρι και γιαγιάδες είδα να ψάχνουν τι δώρα θα πάρουν στα εγγονάκια τους! Ένα βήμα πριν το εγκεφαλικό, η γιαγιά να έχει χάσει επαφή με το κόσμο, αναπολώντας τα μικράτα της μέσα στο κόσμο της barbie και στα λούτρινα, ενώ σταυροκοπιέται για τα τόσο βίαια αγορίστικα παιχνίδια, όλα του σατανά.

Και στα μικροφωνα να ακούγεται ένα σαχλό τραγούδι που έλεγε διακόσιες φορές το λεπτό με μια εκνευριστική μελωδία: Μεταμορφώσου, μεταμορφώσου! Βρε αν με αφήσετε να μεταμορφωθώ ως άλλο τζι αι τζο θα πέσουν πολλές φάπες.

Η Coula μας που λέτε έχει μια αδυναμία...χμ...ξέρω θα σας απογοητεύσω, αλλά ήρθε η ώρα να σας πω τι αγόρασα εγώ! Ήμουν σε δίλημμα, μεταξύ της μάγιας της μέλισσας κι ενός βρακιού στη τιμή του λατρεμένου ενός ευρώ. Αλλά όχι, όχι, δεν υπέκυψα, άσε που αυτά τα βρακιά είναι κινέζικα και μπορεί να σου γεμίσουν σπυριά το κώλο! Αλλά και η μάγια η μέλισσα είναι αγαπημένη της μάγισσας Κίρκης και δεν μπόρεσα να ταυτιστώ.

Φυσικά πλάκα κάνω! Κατέληξα να χαζεύω πολύ ώρα τα υπέροχα εκείνα, φουσκωμένα, μεγάλα και σκληρά (καλέεε μη πάει ο νους σας στο πονηρό....) τετράδια, που κάνω συλλογή από δαυτα χρόνια τώρα με στόχο κάποτε να τα γεμίσω με γραπτά μου! μπουχαχαχα Κι όταν πεθάνω να τα βρουν οι δικοί μου στα συρτάρια μου, να τα εκδόσουν και να χεστούν στο τάλιρο! Προς το παρόν όμως, αν πεθάνω, θα τα βρουν καθαρά και άγραφα!

Αγόρασα καμια δεκαριά τετράδια, καμιά τριανταριά στυλό, μπόλικα κουτιά με χαρτί φωτοτυπικό και κόλλες αναφοράς.

Α ναι, πήρα και μια λαμπάδα για το Πάσχα!

Καλές γιορτές αγαπημένοι μου κουλοί αναγνώστες!

17 Δεκεμβρίου 2010

CoυλοΠαραμύθια

Ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι από την Cοula Cou

Το μελομακαρονάκι του Νικόλα

Η Αλευρίτσα στεκόταν στο ράφι του σούπερ μάρκετ γεμάτη αγωνία. Κάθε χρόνο παρακαλούσε τον Αι Βασίλη να την πάρει στο ζεστό της σπίτι μια χαρούμενη οικογένεια με παιδιά. Εκείνο το πρωί οι προσευχές της εισακούστηκαν και η Νικολίτσα έφτασε χαρούμενη στο ράφι με τα αλεύρια. Η Αλευρίτσα άρχισε να χαμογελάει και να ταρακουνάει το κενό αέρος που υπήρχε στο σακουλάκι της, επειδή ο μικρός Νικόλας της χαμογέλασε από το καρότσι του, κι αμέσως σκέφτηκε: «Αυτό το ξανθό αγοράκι σίγουρα θα παίξει πολύ ωραία με τα παιδάκια μου κι αν τα φάει χαλάλι του».

Η Νικολίτσα έβαλε την Αλευρίτσα στο καλάθι της και πήγαν όλοι μαζί στο σπίτι. Εκεί ο μικρός Νικόλας κάθισε στο καθισματάκι του παρακολουθώντας τη μαμά του να ετοιμάζει το πάγκο για να φτιάξουν γλυκά. Η Αλευρίτσα ένιωθε απόλυτη ευτυχία. Θα ολοκληρωνόταν η ευχή της καθώς θα έρχονταν στο κόσμο τα παιδιά της, τα μελομακάρονα. Ποια Αλευρίτσα δε θα ήθελε να προοριζόταν για μελομακάρονα τέτοιες μέρες, που όλα ήταν στολισμένα και τα παιδιά χαμογελούσαν πλατιά;

Έτσι άφησε τους κόκκους της να αναμειχθούν με άλλα υλικά και φούσκωσε από περηφάνια όταν είδε πως η Νικολίτσα ήξερε καλά τη συνταγή και έφτιαξε τη πιο ωραία και γευστική ζύμη. Τι χαρά, ένα ένα τα παιδιά της Αλευρίτσας γεννιόνταν. Άλλα ήταν μακρόστενα και μεγάλα, άλλα μέτρια και χοντρούλικα, όλα όμως πανέμορφα. Κι εκείνος ο Νικόλας από το καθισματάκι του έφτιαξε το πιο γλυκό το πιο όμορφο και το πιο μικρό παιδάκι της Αλευρίτσας, το μελομακαρονάκι.

Η Νικολίτσα έψησε τα μελομακάρονα, τα μέλωσε και τους έβαλε μπόλικο καρύδι πάνω. Μια ωραία πιατέλα με ζουμερά γλυκά θα κοσμούσε το τραπεζάκι της σάλας. Η Αλευρίτσα ευχαρίστησε τον Αι Βασίλη για το μεγαλύτερο δώρο που της έκανε και χαμογελώντας στα μελομακάρονά της, είπε: «Μετά τις γιορτές θα σας συναντήσω και πάλι και θα σας αγκαλιάσω, να φροντίσετε να γλυκάνετε τους ανθρώπους γιατί αυτός είναι ο στόχος μας.» Κι έφυγε χαμογελαστή και ευτυχισμένη.

Το μελομακαρονάκι, ήταν βαλμένο σε τέτοια θέση που τις γιορτινές μέρες έβλεπε τον μικρό Νικόλα να χαίρεται παίζοντας με τα παιχνίδια του, να κοιτάει το στολισμένο και φωτισμένο δέντρο και να χαμογελάει στη μαμά του. Επειδή εκείνο ήταν το πιο μικρό η Νικολίτσα το είχε τοποθετήσει πάνω πάνω και ο Νικόλας το κοιτούσε και γελούσε. Τις νύχτες εκείνο κατέβαινε από τη πιατέλα και παίζανε για ώρες.

Ώσπου κάποια μέρα ένας επισκέπτης του ζεστού σπιτιού πλησίασε τη πιατέλα και πήρε στα χέρια του το μελομακαρονάκι. «Αχ, σκέφτηκε εκείνο, αυτό ήταν; Ήρθε η ώρα να γλυκάνω έναν άνθρωπο; Μα δε πρόλαβα να παίξω και πολύ με τον μικρό Νικόλα. Δε πειράζει, αρκεί που τον γνώρισα και με έπλασε.» Τις σκέψεις του διέκοψε μια απότομη πτώση. Ο επισκέπτης άφησε το μελομακαρονάκι στην άκρη της πιατέλας και πήρε ένα από τα αδέρφια του που ήταν πιο στρουμπουλό και πιο μεγάλο. Το ίδιο συνέβη πολλές φορές μέσα στις γιορτές.

Το μελομακαρονάκι χάρηκε που δεν θα έχανε ακόμη τον μικρό του. Τις νύχτες παίζανε χωρίς σταμάτημα και το πρωί έπαιρνε και πάλι τη θέση του στη πιατέλα. Μάλιστα είχε ακούσει τον φίλο του να λέει στη Νικολίτσα «Μαμά, δε θέλω κανείς να φάει το μελομακαρονάκι μου». Η Νικολίτσα τον διαβεβαίωνε πως δεν θα το έτρωγε κανείς γιατί ήταν μικρό και ασχημούλικο έτσι ο Νικόλας ήταν ανακουφισμένος, το ίδιο και το μελομακαρονάκι. Κάπως έτσι πέρασαν οι μέρες των Χριστουγέννων.

Πολλά από τα μελομακάρονα γλύκαναν τους ανθρώπους και η πιατέλα σχεδόν άδειαζε. Το μελομακαρονάκι στεναχωριόταν που ερχόταν και η ώρα του να γλυκάνει κάποιον, γιατί είχε αγαπήσει πολύ τον μικρό Νικόλα. Όμως ήξερε πως η μαμά του το περίμενε και θα το έκλεινε και πάλι στην αγκαλιά της, κι αυτό του έδιωχνε τη μελαγχολία.

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς άκουσε τα κάλαντα και πολλά αδερφάκια του, γλύκαναν τις φωνές των παιδιών που μπαινόβγαιναν στο σπίτι. Αναρωτήθηκε μήπως τελικά ήταν τόσο άσχημο που κανείς δε το διάλεγε για να γλυκαθεί. Ο μικρός Νικόλας το καθησύχασε πως δεν θα το έτρωγε κανείς όχι γιατί δεν ήταν νόστιμο, αλλά γιατί το φύλαγε εκείνος για να μπορούν να παίζουν.

Την ίδια νύχτα, όταν ο Αι Βασίλης έφερε τα δώρα του Νικόλα, πλησίασε τη πιατέλα και ετοιμάστηκε να φάει το μελομακαρονάκι. Τότε ο Νικόλας έτρεξε στο σαλόνι και παρακάλεσε με δάκρυα στα μάτια τον άγιο να μην φάει τον φίλο του, αλλά κάποιο από τα άλλα μελομακάρονα. Ο Αι Βασίλης κάθισε στον καναπέ και πήρε στην αγκαλιά του τον μικρό Νικόλα και το μελομακαρονάκι του. Τους εξήγησε πως αν κάποιος δε γλυκαινόταν από το μελομακαρονάκι, αυτό θα αρρώσταινε και θα πέθαινε, κι έτσι ποτέ δεν θα έβλεπε ξανά τη μαμά του και δεν θα γλύκαινε ποτέ κανέναν άνθρωπο.

Οι δυο φίλοι κοιτάχτηκαν με φόβο κι όταν ο Αι Βασίλης έφυγε, ετοίμασαν ένα σχέδιο. Τη τελευταία ημέρα των γιορτών ο μικρός Νικόλας θα έτρωγε το μελομακαρονάκι για να πάει κι εκείνο στη μαμά του, αλλά ως τότε δε θα το άγγιζε κανείς για να μπορούν να παίζουν. Ήξερε πως η μαμά του δεν τον άφηνε να φάει τόση ζάχαρη αλλά θα το έκανε κρυφά για το καλό του φίλου του. Συνέχιζαν να παίζουν μαζί μέχρι που τέλειωσαν οι γιορτές, άδειασε όλη η πιατέλα και το όμορφο δέντρο ήταν έτοιμο να ξεστολιστεί. Το μελομακαρονάκι έβαλε τα κλάματα και ζήτησε από τον Νικόλα επιτέλους να το γευτεί για να μπορέσει να πάει στη μαμά του.

Τότε αποφασισμένος ο Νικόλας μετά από πολλές ώρες ξέπνοου παιχνιδιού με τον φίλο του, έφαγε το πρώτο μελομακάρονο της ζωής του. Το πρώτο και το πιο νόστιμο ενώ λίγο πιο πριν ανανέωσαν το ραντεβού τους για τα επόμενα Χριστούγεννα. Η Αλευρίτσα αγκάλιασε το μελομακαρονάκι ενώ ο Αι Βασίλης λίγο πριν ανέβει στο έλκηθρο του της έκλεισε πονηρά το μάτι…

15 Δεκεμβρίου 2010

Δώστε μου ένα υπνωτικό

Ώρα δυο νυχτερινή Κυριακής

Δε νυστάζω, έχω αναρρώσει από πυρετό και τα ζουμιά τα αηδιαστικά που τρέχαν από τη μύτη μου, τρεις μέρες τώρα ήρθαν και παγώσανε! Έχω κοιμηθεί πολλές ώρες αυτές τις μέρες και ξέρω πως δεν πρόκειται να με πάρει ο ύπνος αν δε τελειώσουν όλες οι απαράδεκτες παμπάλαιες σειρές που βάζουν τα κανάλια σε επανάληψη μεταμεσονύκτια! Είδα νωρίτερα το Συλλέκτης Οστών, με έναν Denzel Washington να τον πιεις στο ποτήρι και μετά να σε πιει και αυτός καθώς το μαύρο του κορμί κάνει σούπερ αντίθεση με το δικό σου και με μια Angelina Jolie που γίνεσαι και λεσβία για πάρτη της. Έχω χεστεί από το φόβο μου γιατί είναι γερό θριλεράκι η συγκεκριμένη ταινία, ή απλώς εγώ δεν βλέπω θρίλερ και μου κάθισε βαριά.

Το κρύο είναι απίστευτα δυνατό! Το πάπλωμα δεν φτάνει για να ζεστάνει τα δυο πόδια παγάκια και είναι ανατριχιαστική η σκέψη και μόνο πως θα πρέπει να σηκωθώ από το κρεβάτι για να πιάσω κι άλλη κουβέρτα. Τι σκατά; Δεν είχαμε πει θα κάνουμε Χριστούγεννα στη παραλία; Γιατί μας τη χαλάει ο βοριάς;

Σκέφτομαι να κλείσω τη τηλεόραση μπας και ησυχάσει λίγο η σκέψη. Την κλείνω μα δε νιώθω και πολύ καλά! Ναι, φοβάμαι το σκοτάδι, το παραδέχομαι! Την ξανανάβω! Συνεχίζουν οι χαζοσειρές με ελληνικού τύπου εγκλήματα! Κάνω ζάπινγκ, παντού όπλα, βία, αίματα, φόνοι, δολοφονίες, και γαμώ τη τύχη μου την δολοφόνισσα νυχτιάτικο.

Σκέφτομαι να ανοίξω το λαπτοπ να κάνω ανάρτηση! Μα κρυώνω για να σηκωθώ να φτάσω ως το γραφείο και τα μάτια μου επαναστατούν κάνοντας μυρμηγκιάσματα! Ναι, εγώ μυρμηγκιάζω και στα μάτια! Ώσπου η θερμοκρασία κάτω από το πάπλωμα ανεβαίνει, έρχεται και ζεσταίνεται το σώμα και τα μάτια παραδίνονται στον ύπνο! Όχι για πολύ! Ξαφνικά ένας εκκωφαντικός θόρυβος από γυαλιά που σπάνε με πετάει από τον ύπνο! Έξω από το παραθυρό μου γίνεται χαμός! Κάποια τζαμαρία υποχώρησε! Κάποιοι τρέχουν πάνω κάτω με βήματα γρήγορα σαν...κλέφτες! Ψίθυροι ακούγονται υπόκωφα. Βάζω στο μουγγό τη τηλεόραση και αφουγκράζομαι!

Πετάγομαι από το κρεβάτι και πλησιάζω στη μπαλκονόπορτα. Κοιτάω από τις γρίλιες και βλέπω δυο κουκουλοφόρους! Ο ένας κρατάει έναν λοστό, ο άλλος ψιθυρίζει: Γρήγορα! Τελείωνε! Με λούζει κρύος ιδρώτας. Το μπαλκόνι μου από το δρόμο είναι δύο μέτρα το πολύ! Άνετα πηδάνε πάνω με τα λυγερά αδύνατα κορμιά τους, ρίχνουν με το λοστό μία γερή στα παντζούρια και είναι κοντά μου! Με ληστεύουν, με σκοτώνουν και φεύγουν, εκείνοι για να κάνουν Χριστούγεννα κι εγώ για να συναντήσω τη γιαγιά μου!

Μα όσο ρίχνω ματιές στο δρόμο, βλέπω πως το ενδιαφέρον τους είναι στραμμένο στο διπλανό μαγαζί. Είναι προποτζίδικο! Η λογική μου ξυπνάει από το λήθαργο! Δε με νοιάζει που ληστεύουν προποτζίδικο, γιατί είπαμε έχω ψυχολογικό πρόβλημα που μεταφράζεται με αντιπάθεια στον κάθε είδους τζόγο, με ενδιαφέρει όμως που ληστεύουν την ιδιοκτήτρια του που είναι χωρισμένη με δυο παιδιά, εκ των οποίων το ένα φοιτητής και το άλλο μαθητής. Ο πατέρας ανύπαρκτος, ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις.

Πιάνω το κινητό μου, σχηματίζω τον αριθμό της. Η ιδιοκτήτρια μένει ακριβώς από πάνω από το μαγαζί, αλλά προφανώς δεν έχει ακούσει τη τζαμαρία που έσπαγε. Και με γρήγορες κινήσεις ανάβω τα έξω φώτα του μπαλκονιού, κι ανοίγω τη τζαμαρία μόνο. Φωνάζω με άθλια, χεσμένη από το φόβο φωνή Πάρτε δρόμο, έρχεται η αστυνομία.

Ο απέναντι γείτονας με τα λαμπιόνια του και τα γκλιν γκλον με ακούει και βγαίνει στο μπαλκόνι του, κι ένας άλλος γείτονας πιο κάτω το ίδιο! Οι νεαροί πανικόβλητοι πατάνε πάνω στα γυαλιά, και κατατρομαγμένοι ανεβαίνουν σε ένα μηχανάκι κι εξαφανίζονται. Κάπου το ξέρω αυτό το μηχανάκι...

Η ιδιοκτήτρια κατεβαίνει κάτω και βλέπει το ταμείο της άδειο! Πρόλαβαν και πήραν 200 ευρώ σε κέρματα! Δε τους χάλασε ε; Η γειτονιά όλη στο πόδι! Μετά από κάποια λεπτά έρχεται η αστυνομία και ρωτάει το πως και το γιατί. Επιμένουν να τους πω τι είδα! Δεν είδα καλοί μου άνθρωποι, άκουσα, άκουσα και φώναξα! Πείθονται! Η γειτόνισσα κλαίει, την παρηγορώ.

Ώρα τέσσερις πρωινή, ξημέρωμα Κυριακής

Προσπαθώ να κοιμηθώ, έχω παγώσει τόση ώρα έξω στο κρύο. Η γειτονιά ησύχασε. Λες να γυρίσουν πίσω να με σκοτώσουν που τους έβαλα τις φωνές; Αδύνατον να κοιμηθώ. Δυναμώνω τη τηλεόραση...επαναλήψεις των επαναλήψεων. Κουράστηκα. Θέλω να κοιμηθώ. Και πάνω που πάει να με πάρει ο ύπνος...θυμάμαι...τους ήξερα....και με ήξεραν....(και μάλιστα πολύ καλά).

Τέτοιου είδους Χριστούγεννα έρχονται! Χριστούγεννα ανασφάλειας, που ο ένας θα κλέβει τον άλλο, που θα τρώμε ο ένας τις σάρκες του άλλου και που τα ναρκωτικά θα σαρώνουν τη νεολαία.....τα ξέρουμε πια....(και μάλιστα πολύ καλά) μα δε γίνεται τίποτα γι' αυτά τα παιδιά....και η θέση τους, δεν είναι στην φυλακή, γαμώτο, δεν είναι στη φυλακή!

12 Δεκεμβρίου 2010

Χριστούγεννα; Πλάκα με κάνεις;

Χριστουγεννιάτικη ανάρτηση και πάλι. Όστις έχει πρόβλημα άλυτον, μεταβολή και πίσω. Λοιπόν έχουμε και λέμε: Δεν είμαι χριστουγεννιάτικος τύπος, φαντάσου και να ήμουν με τόσες αναρτήσεις γιορτινές. Κι ευθύς αμέσως θα σας αναλύσω γιατί δεν συμπαθώ τις γιορτές. Ξέρω πως ανήκει πολύς κόσμος στην κατηγορία: Μισώ τα Χριστούγεννα, αλλά εγώ έφτιαξα άλλη κατηγορία κουλή δική μου! Δεν μισώ τα Χριστούγεννα, απλά δεν συμπαθώ τα Χριστούγεννα έτσι όπως τα καταντήσαμε. Έχει διαφορά και θα καταλάβετε γιατί!

Εκείνο που με ενοχλεί στους γύρω μου και είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος που έχω για φίλους 4 ατομα όλα κι όλα, κι άλλους δεν επιθυμώ να κάνω, είναι η δηθενιά. Διάβαζα σε έναν φίλτατο blogger πως τα Χριστούγεννα είναι ευκαιρία για να γελάσουμε, να περάσουμε καλά, να διασκεδάσουμε, και να ζήσουμε ευχάριστες στιγμές με αγαπημένα μας πρόσωπα, παρά τις δυσκολίες των ημερών και τα προβλήματα που ταλανίζουν το κοσμάκη! Δε θα διαφωνήσω κάθετα, αλλά οριζόντια.

Είναι ωραίο να έχεις ένα έναυσμα για να χαμογελάσεις και να διασκεδάσεις και να να να να να. Δεν είναι όμως καθόλου ωραίο να μου το παίζεις δήθεν τάχα χριστιανο ορτοντοξο και χαρωπο φιλαντροπο πλάσμα και λοιπά ωραία.

Απολαμβάνω ένα ωραία στολισμένο δέντρο από αυτά που λέω εγώ "όλα πάνω" δηλαδή πολλά στολίδια που ξέμειναν από τα σετ και τα βάζεις πάνω στο δεντράκι το γουτσου γουτσου που το βλέπουν τα παιδάκια και χτυπάνε τα χεράκια από τη χαρά, που του κοτσάρεις κι ένα άστρο ή μια κορυφή και από κάτω τη φάτνη. Ποια φάτνη; Εδώ είναι το θέμα. Χρησιμοποιούμαι σύμβολα που ούτε καν ξέρουμε τι κρύβει η ιστορία τους.

Χριστούγεννα, δεκαπέντε μέρες καθισιού για τον εκπαιδευτικό και μαθητικό κόσμο και αρκετές μέρες καθισιού για όλο το εργαζόμενο πλήθος πέρα όμως από το που πιστεύει ο καθένας! Η γέννηση του Θεανθρώπου μπαίνει στα ψιλά γράμματα. Κρατάμε τα καλά του Γιάννη βλέπε άδειες, διπλούς μισθούς, χαλάρωση, ξεκούραση και τον Γιάννη τον περνάμε γενεές δεκατέσσερις. Ξέρω ξέρω, εκνευρίζεστε εσείς οι άθεοι φίλοι μου, (που να καείτε στα καζάνια της κολάσεως χαχαχα εκεί δίπλα θα είμαι κι εγώ), αλλά απορώ γιατί ο άθεος να πρέπει να γιορτάσει Χριστούγεννα;

Θέλω εδώ και τώρα να αλλάξει η ονομασία των ημερών αυτών, να τις ονομάσουμε, Καταναλωστούγεννα, Κωλοκαθιστούγεννα, Ταξιδοστούγεννα, Χλαπακιαζωστούγεννα, Στολιστούγεννα, Παιχνιδοκλεβωστούγεννα κάτι άλλο τελοσπάντων εκτός από Χριστούγεννα. Εφόσον φυσικά δεν γιορτάζουμε τη γέννηση του Χριστού αλλά τη γέννηση των άγριων ενστίκτων μας που θα καθησυχάσουν μόνο μετά το πέρας των εορτών.

Είναι σα να σας καλώ στο πάρτυ γεννεθλίων μου και να μου φέρνετε δώρα γάμου! Άλλ' αντ' άλλων δηλαδή! Για να μη θυμηθώ τώρα όλες τις φιλεύσπλαχνες ψυχες που ξυπνάνε τέτοιες μόνο μέρες, λες και τον υπόλοιπο χρόνο, δεν υπάρχουν φτωχοί, δεν υπάρχουν ορφανά και δεν υπάρχει πόνος. Καταλάβατε γιατί μιλάω για δηθενιά; Δε θα αναφερθώ καθόλου στο θέμα του υποχρεωτικού χαμόγελου για το οποίο πολλοί μισούν τα Χριστούγεννα! Βρε αν είσαι χαρωπός και αισιόδοξος άνθρωπος αμέσως μετά τη καρμική σου σφαλιάρα θα ξέρεις να χαμογελάς δε θα περιμένεις να ανάψει το λαμπιόνι και να στολιστεί το δέντρο για να αλλάξει η διάθεση.

Σε αυτό το σημείο θα συμφωνήσω με τον αγαπητό μα άθεο blogger που έγραψε πως κάθε ευκαιρία για χαρά είναι δεκτή. Αλλά δε θέλω να φανταστώ πως μετά τα θεοφάνεια ξαφνικά θα μουρτζουφλιάσει το σύμπαν γιατί φύγαν οι γιορτές!!!

Αυτά, πάλι μπερδεμένα τα έγραψα σήμερα, γι' αυτό θα συνοψίσω:

1. Είναι ημέρες υπερκατανάλωσης και υπερβολών.
2. Είναι ημέρες πολυφαγίας και καταβροχθίσματος φαγητών και γλυκών.
3. Είναι ημέρες που χαμογελάνε τα παιδάκια μέχρι να μεγαλώσουν και να τα γράψει στα αρ...δια του ο Αι Κόκα Κόλας.
4. Είναι ημέρες εκμετάλλευσης του κοσμάκη που νομίζει πως η ζωή άλλαξε όψη για 15 μέρες και μετά το κεφάλι πάλι μέσα στα σκατά.
5. Είναι ημέρες που επιβάλλεται το χαμόγελο, μα τι να το κάνεις αν δεν είναι αυθόρμητο.
6. Είναι ημέρες τζόγου, μέθης και διασκέδασης σε σημείο που χάνεις τον εαυτό σου και μπορεί και την οικογένειά σου.
7. Είναι ημέρες που κάνουν εντύπωση οι πλούσιοι προσφέροντας εκατομμύρια στα παιδάκια της Αφρικής και που τα καημένα ουδέποτε τα λαμβάνουν.
8. Είναι ημέρες που οι κοινωνικές ανισότητες βαράνε κόκκινο.
9. Είναι ημέρες ΔΗΘΕΝΙΑΣ.
10. Είναι ημέρες που δεν έχουν ουδεμία σχέση με τα Χριστούγεννα κι ας λέγονται έτσι.

Μετράς ακόμη μέρες για τα Χριστούγεννα; Κακώς, γιατί αυτά δε θα έρθουν ποτέ, επι της ουσίας.

9 Δεκεμβρίου 2010

Τα φυλάω (ξανά)

5. Έρχονται Άγιες Μέρες και θέλω να τις σεβαστώ. Είμαι ΧΟ (χριστιανή ορθόδοξη ντε) όχι μόνο στην ταυτότητα (που ακόμη δεν έχω αλλάξει τη παλιά) αλλά και στην ζωή μου. Γεννήθηκα μια γλυκιά μέρα του Απρίλη και μου είπαν πως η γιαγιά μου στεκόταν άγρυπνος φρουρός πάνω μου, μη με κλέψουν, μη με πουλήσουν, μη μου πάρουν τα όργανα και λοιπά. Μου είχε βάλει πάνω μου ολόκληρο εικονοστάσι για να με φυλάνε οι Άγιοι και η Παναγία και ο Χριστός. Ένα μεγάλο κομποσκοίνι ήταν περασμένο στη κούνια μου και (μου είπαν πως) μια μέρα κόντεψα να πνιγώ γιατί πήγα να το φάω ολόκληρο. Στο τσακ με πρόλαβε η γιαγιά (θεός σχωρέστην και καλό παράδεισο να έχει η γλυκούλα μου).

10. Όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, απαιτείται γενική καθαριότητα του σπιτιού! Κι εντάξει αν έστρωσες τα χαλιά σου νωρίτερα, έχεις κάνει ήδη άλλη μία γενική, αλλά είπαμε αλλάξανε οι εποχές και τα χαλιά κάπου τώρα τα στρώσαμε γιατί το κρύο άργησε μια δυάδα μήνες. Όμως για τις μέρες που έρχονται χρειάζεται να αλλάξεις και όλα τα σεμεδάκια έτσι ώστε να έρθει να δέσει ο Αι Βασίλης στο σεμέν του τραπεζιού με το μελομακάρονο στη πιατέλα με χαραγμένο δεντράκι πάνω του. Αν δεν βάλεις σεμεδάκι και κοφτό δε θα χαρείς την άγια μέρα. Στο λέω να το ξέρεις. Μη μου πεις μετά ότι δε σε προειδοποίησα.

15.Στόλισαν οι γείτονες και το εξωτερικό των σπιτιών με λαμπιόνια και δεντράκια και Αι Βασίληδες που δήθεν τάχα σκαρφαλώνουν στα μπαλκόνια! χελόοοοοουυυυυυ ο Αι Βασίλης μπαίνει από την καμινάδα, δεν την χρειάζεται την αναρρίχηση, έχει και τον Ρούντολφ για τις ταχυμεταφορές, αλλά όπως τον βολεύει τον καθένα. Γιατί αν δεν έχεις τζάκι, δε μπορείς να κλείσεις και την μπαλκονόπορτα και τον φωταγωγό. Το νου σου, γιατί δώρο δε θα έχει φέτος αν δεν αφήσεις πρόσβαση για να μπει ο Κόκα Κόλας.

30. Χτες βράδυ φυσούσε μανιασμένα και ακουγόταν ένα γκλιν γκλον από το απέναντι μπαλκόνι, μεχρι τις δυο τη νύχτα (μετά δεν άκουγα γιατί αποκοιμήθηκα γαλήνια). Κάποιο κουδούνισμα, εξαιρετικά ενοχλητικό με έκανε να σιχτιρίσω, αλλά κρατήθηκα γιατί έχω υποσχεθεί φέτος δεν θα γκρινιάξω για τα παρατράγουδα των ΧριστουγεννοΠρωτοχρονιών. Αυτό το γκλιν γκλον που λέτε μου έκανε τα νεύρα κρόσσια και την καρδιά κομμάτια. Ναι, μου θύμησε ένα άλλο γκλιν γκλον που έβαζε η γιαγιά στο παράθυρο για να βλέπει πότε φυσάει και πότε έχει νοτιά. Το βγάλαμε όταν πέθανε.

45. Κι ενώ προσπαθούσα να κωφεύσω μπας και χαλαρώσει το είναι μου, από ένα δύσκολο Σάββατο, εκείνο το γκλιν γκλον με έκανε να θέλω να βγω έξω και να ξηλώσω ό,τι είχε κρεμαστεί και φώτιζε και έκανε ήχους. Θέλουμε να κοιμηθούμε κύριοςςςςςς! Τι μου έφερες όλα τα εξαρτήματα για μπεμπέ λιλή στη γειτονιά, χώστα στο δωμάτιό σου και άσε μας ήσυχους! Ουφ, ας ηρεμήσω λίγο....εντάξει Γιαγιά Αντιγόνη; Πως με κόβεις; Συγκρατούμαι! Βαθιές ανάσες....ένα δύο...τέσσσσερα!

60. Αφού λοιπόν κοιμήθηκα λιγάκι με τη βοήθεια μιας αυτοσχέδιας χαλαρωτικής άσκησης: σηκώνεις το δεξί χέρι ψηλά και το κρατάς έτσι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος, ξύπνησα το πρωί για το μνημόσυνο της γιαγιάς με μυρμηγκιασμένο χέρι. Το είχα ξεχάσει όρθιο στον ύπνο. Βάζω χαμηλά παπούτσια, μαύρο φόρεμα, ύφος θλίψης και φτάνω στην εκκλησία. Ο κόσμος έκλαιγε, οι συγγενείς ήρθαν και έχασαν αναπνοή από τους λυγμούς κι εγώ ήρθα κι έδιωξα το ύφος της θλίψης και άρχισα να κανω καραγκιοζιές στη μάνα μου που έκλαιγε για τη μάνα της και για άλλους.

75. Μετά ήρθε ο καφές. Σαβουριάστηκαν παξιμαδάκια γλυκανίσου και κανέλας, καταναλώθηκε μπόλικο κονιάκ για πρωί και άδειασε η κασέλα με τα mini τσουρεκάκια (προσκομίδια) και τα κεικ πορτοκαλιού (νηστίσιμα). Το στάρι δε; Όλα τα λεφτά. Με τα μούτρα έπεσαν πάνω οι θλιμμένοι συγγενείς. Αχ βρε γιαγιά, μου είχες πει κάποτε: Coula εμένα θα μου κάνετε άραγε μνημόσυνα, όταν φύγω; Και βέβαια γιαγιαCούλα μου, της είχα πει τότε και το εννοούσα. Και να είμαι τώρα εδώ να νιώθω καλά, γιατί ό,τι υποσχέθηκα έγινε.

80. Όταν είσαι ΧΟ πιστεύεις σε μια ιδιόρυθμη σχέση του εαυτού σου με την άλλη ζωή. Παρακαλάς το Θεό να σε πάρει στον Παράδεισο και εσένα και τους δικούς σου ανθρώπους. Βιώνεις κάθε τελετουργία στην εκκλησία, βάσει της πίστης σου και μπορεί να ακούγεται αυτό γελοίο σε πολλούς από σας που είστε άθεοι, (ουστ παλιάνθρωποι....χαχαχα) αλλά για μένα τα Χριστούγεννα δεν είναι η γιορτή του Αι Κόκα Κόλα, ούτε η χαρά των παιχνιδάδικων, ούτε η γαμογιρλάντα και το λαμπιόνι, είναι η γέννηση του Χριστού και το μέγιστο μήνυμα, αυτό της αγάπης και τελεία και παύλα μαζί.

85. Έτσι και το μνημόσυνο, δεν είναι η μάσα στο καφέ ούτε τα δάκρυα της λύπης για την απουσία του άλλου και το κενό που δημιουργήθηκε στη δική μας εγωιστική παρτούλα, αλλά η ουσία. (Κι εμένα μου λείπει η σύνταξη της γιαγιάς, και αν θέλετε να ξέρετε, ο ταχυδρόμος μας το είπε καθαρά, πως αν την πάρουμε όσο θα έρχεται, μέχρι να ενημερωθει για το θάνατο της γιαγιάς ο ΟΓΑ -τα ζα μου αργα- θα έχουμε κυρώσεις.)

90. Οι μνήμες, τα πρότυπα, οι συμβουλές, η αγάπη που λάβαμε από τον άνθρωπο που έφυγε, αυτά ειναι που μετράνε. Πήγα στην εκκλησία και προσευχήθηκα για την ψυχή της να πάει στον Παράδεισο, εκεί που ήθελε η ίδια, και μετά ρε παιδιά δεν μπορούσα να κλαψω γιατί η γιαγιά μου έζησε μια ζωή που επέλεξε, γεμάτη, έντονη, καθως πρέπει, δυναμική, με χαμόγελα, με αστεισμούς, με, με, με, με...(μπορώ να μιλάω αιώνες για τη γιαγιά μου).

95. Η ουσία είναι πως δεν πέρασε απαρατήρητη από τη ζωή αυτή. Μας έδωσε όλα όσα μπορούσε να δώσει, μας χάραξε δρόμους και μας έδειξε τι σημαίνει να παλεύεις με νύχια και με δόντια για να τα καταφέρεις. Δε μπορώ να κλάψω για έναν τέτοιο άνθρωπο παρά μόνο να γελάσω δυνατά από την ευτυχία που μου δίνει η σκέψη πως την γνώρισα, πως με μεγάλωσε, πως με δίδαξε και πως με έκανε άνθρωπο.

100. ΦΤΟΥ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΩ: Μη μένουμε στα γύρω γυρω όταν η ουσία είναι μία, η αγάπη μωρέ, η αγάπη.

ΥΓ Τα φύλαξα και βγήκα κι αν δε σας βρήκα στις κρυψώνες σας όπερ σημαίνει ότι σας φάνηκαν ασύνδετα μεταξύ τους τα όσα έγραψα, τότε νικήσατε και τα ξαναφυλάω! Θα ψάξω καλύτερα τις κρυψώνες σας μα όταν φυλάξετε εσείς δεν θα βρείτε τη δική μου!

Όμορφη Κυριακή

5 Δεκεμβρίου 2010

Ο καραγκιοζοπαίχτης

Έρχονται Χριστούγεννα, λυσσάξανε πολλοί να στολίσουνε, να μπουν σε εορταστική ατμόσφαιρα να να να να, σώπα γιαγιά Αντιγόνη, δε θα γκρινιάξω και δε θα μιλήσω για τα παιδάκια του τρίτου κόσμου που πεινάνε. Και δε θα το κάνω γιατί κατά βάθος πιστεύω πως αν λειτουργούσε το σχήμα βοήθεια-εθελοντισμός-προσφορά τότε τα παιδάκια αυτά θα ήταν καλοζωισμένα σαν τον Πάγκαλο ένα πράμα. Όχι, δε θα γκρινιάξω φέτος για τα Χριστούγεννα που αντιπαθώ, θα το δω χαλαρά και ωραία. Και θα λειτουργήσω όπως κάθε χρονιά, κλείνοντας τα μάτια στον μαλακο υπερκαταναλωτισμό.

Πως όμως μπορώ να μην σχολιάσω αυτό που συμβαίνει τις εορταστικές μέρες και όχι μόνο; Ο κυρ μαλακοΓιάννης έχεις τρία παιδιά μικρά σε ηλικία, του δημοτικού, η γυναίκα του θύμα της ανεργίας κατέληξε νοικοκυρά κι αυτός δουλεύει δυστυχώς στον δήμο. Μην απορείτε που λέω δυστυχώς. Τέτοιοι άνθρωποι, καλύτερα να μη δουλεύανε και να μην κάνανε οικογένεια ποτέ.

Ο κυρ Γιάννης που λέτε ξημεροβραδιάζεται στο καζίνο. Είναι και γαμώ τους παίχτες, μπαίνει με τον μισθό του και βγαίνει με την αίσθηση του διπλασιασμού του μισθού του, αλλά την επόμενη φορά. Σηκώνει το ανάστημα και υπερηφανεύεται για το νέο σύστημα που ετοίμασε το ευφυές μυαλό του που σίγουρα θα λειτουργήσει και θα γίνει σύντομα εκατομμυριούχος. Εδώ γελάστε ακατάπαυστα.

Ο Κυρ Γιάννης νομίζει πως το καζίνο του χρωστούσε και θα του τα δώσει αναδρομικά. Νομίζει πως το κάθε καζίνο έχει στόχο να μοιράζει λεφτά στο κοσμάκη. Είναι τόσο καραγκιοζοπαίχτης, που επιτρέπει να ζητιανεύει η γυναίκα του σε συγγενείς και φίλους και να πεινάνε τα παιδιά του στο βωμό της ευχαρίστησης, του οργανωμένου του σχεδίου πως θα κερδίσει σύντομα τα πολλά, γιατί έτσι πάει στατιστικά.

Ποιες στατιστικές ρε καραγκιοζιδόπουλε είναι αυτές που θέλουν μια οικογένεια να πεινάει, όταν ήδη χρωστάει τα μύρια σε δάνεια και λοιπές υποχρεώσεις; Ποιες στατιστικές είναι αυτές που αδρανοποιούν τη λογική σου και σου φουσκώνουν τα μυαλά πως είσαι ο Παίχτης που θα μπει μέσα στο καζίνο και θα τους μπιπ όλους;

Έχεις δει βρε άχρηστε καζίνο να κλείνουν; Μόνο σπίτια κλείνουν και περιουσίες χάνονται. Έχεις ακούσει ποτέ να κερδίσει κάποιος χωρίς πρώτα να έχει καταθέσει εκεί τα σπίτια του και τις περιουσίες του; Εσύ έπιασες τον πάπα από τα αρχ..δια και θα σε καλοπληρώσουν; Είσαι γελασμένος φίλε μου. Μάλλον όχι, δεν είσαι γελασμένος, είσαι μαλάκας και μάλιστα από τους μεγαλύτερους.

Να είχες τα εκατομμύρια, να πήγαινες να παίξεις μια φορά και δυο, να έκανες το χαβαλέ σου και να διασκέδαζες κι εσύ να το καταλάβω. Να είχες τις καταθέσεις σου και τα προικιά σου και να πήγαινες να ξεσκάσεις ένα Χριστούγεννο κι ένα Πάσχα πάλι να το καταλάβω. Να μην ήξερες τι διαθέτεις και τι δηλώνεις στη φορολογική σου δήλωση, να πω εντάξει, τράβα να κάνεις το κομμάτι σου!

Αλλά ρε μεγάλε παιχταρά των φρουτακίων, του μπλακ τζακ και της ρουλέτας, έχεις τρία παιδιά, ένα κάρο υποχρεώσεις και μια γυναίκα που παλεύει με τα κύματα, έχεις έναν κουτσουρεμένο μισθό και ένα σπιτάκι που χωράτε μετα βίας κι εσύ μου το παίζεις Ωνάσης;

Δε μπορώ ρε παιδιά εκνευρίζομαι! Μου τα έλεγε τις προάλλες η γυναίκα του. Και τώρα που έρχονται γιορτές της δήλωσε: Δε θέλω γκρίνιες, τώρα τις γιορτές θα πάω να ξεσκάσω όπως όλοι οι άνθρωποι. Δεν έχεις δικαίωμα κυρία μου να γκρινιάζεις. Γκρίνιαξες τις προηγούμενες φορές, τώρα είναι Χριστούγεννα, είναι Πρωτοχρονιά είναι χαρά, γιορτές και μέρες ξεκούρασης και διασκέδασης!

Πείτε μου τώρα εσείς, να τον είχατε άντρα τον συγκεκριμένο...τον τουλουμιάζατε ή όχι στο ξύλο;
Αλλά τι λέω, έρχονται Χριστούγεννα, ημέρες αγάπης...
Ας ανάψουμε όλα τα φώτα, ας στολίσουμε τα σπίτια μας, ας χαρούμε τις γιορτές.
Όχι, δε θα γκρινιάξω φέτος. Πάει και τελείωσε.

ΥΓ Το κακό είναι πως τα τραβάει όλα ο λαϊκός μας καραγκιόζης, του ζητώ συγγνώμη!

1 Δεκεμβρίου 2010

Νέφτι στο κώλο

Η Αθηνά μένει με τη μαμά της. Τη γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια. Έχουμε πιει κάτι ποτά μαζί, ουυυυυυυυ να ήταν κι άλλα. Οι γονείς της το σπασανε το γαμοπανηγυράκι και ο πατέρας λάκισε για ευνόητους λόγους. Η μάνα της Αθηνάς δουλεύει πολλές ώρες αλλά κι εκείνη δε πάει πίσω! Δούλες κατήντησαν αυτές οι δυο γυναίκες αλλά λεφτά βγάζουν και μάλιστα μπόλικα.

Τις προάλλες είπαμε να περάσω από το σπίτι της να την πάρω και να πάμε για ένα καφεδάκι στη λιακάδα. Με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να της αγοράσω μισό κιλό ψωμί γιατί μαγείρευε, λέει και ήθελε να κάνει έκπληξη στη μάμη της, η οποία μάμη της, συνεχώς την βρίζει για την ανύπαρκτη νοικοκυροσύνη της.

Αλλά ας μη μιλάω εγώ γι' αυτό...χαχαχα, δεν φημίζομαι για την δική μου νοικοκυροσύνη, οπότε τσούτα. Η Αθηνά όμως, απλά δεν υπάρχει. Πως λέμε νοικοκυρά με τα όλα της; Ε καμία σχέση. Φτάνω στο σπίτι της το απόγευμα και με ενημερώνει γεμάτη χαρά, πως αποφάσισε να μαγειρέψει κοτόπουλο. Και να με ρωτάει η τρελέγκω, πως θα κάνω αυτό; Δε ξέρω, να της λέω. Πως θα κάνω το άλλο; Δε ξέρω χριστιανή μου, τι τις θες τις εκπλήξεις αν δεν το κατέχεις το πράγμα, τις φώναζα εγώ!

-Μα θέλω να κάνω εκπληξη στη μάνα μου, μου έλεγε έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Λες και αν έψηνε ενα κοτόπουλο και πεντε ρημαδοπατάτες θα την έπαιρναν στην εκπομπή τους εκείνες οι Αγγλίδες μωρέ που καθαρίζουν τη μπίχλα στα ξένα σπίτια ή θα έβγαινε νικήτρια στο γαμομαστερτοπσεφ.

-Αντε κάτσε να δούμε στο νετ πως φτιάχνονται το κοτόπουλο και οι πατάτες, της προτείνω.
Βρίσκουμε μια συνταγή, την ακολουθεί κατά γράμμα και θεωρούμε πως όλα θα πάνε καλά. Και όντως όλα πάνε καλά. Όταν όλα ήταν έτοιμα, βγήκαμε για καφέ.

-Τον έσβησες το φούρνο Αθηνά; Τη ρώτησα κάποια στιγμή.
-Ναι ρε κουλή, μου απαντάει.

Ήπιαμε λοιπόν το καφεδάκι μας, είπαμε τα νέα μας, κουσκουσάραμε ό,τι περνούσε κι ό,τι γελούσε (γιατί τους κατσούφηδες δε τους σχολιάζουμε) και μετά αποφασίσαμε να πάμε και μια βόλτα στα μαγαζιά. Τι στο καλό, είσαι στο κέντρο της Αθήνας και δεν θα δοκιμάσεις και μια μπότα; Δε γίνεται. Και δύο μη σου πω!!!

Πάνω λοιπόν στη γλυκιά την ώρα, κάπου εκεί που βρίσκεσαι σε δίλημμα να τις πάρεις τις σκατομπότες ή θα σου βγουν ξινές και θα μείνεις άφραγκη για τις επόμενες δέκα μέρες, χτυπάει το τηλέφωνο της Αθηνάς. Η μάνα της που έβριζε από μέσα, ακουγόταν σε όλη την Ερμού.

-Έρχομαι έρχομαι, ψιθύρισε σα βρεγμένη κότα η Αθηνά, σαν αυτήν που έψηνε.
-Coula φεύγω, πιάσαμε φωτιά, είπε, καθώς ήδη έτρεχε προς το λεωοφορείο σα να της είχαν βάλει νέφτι στο κώλο.

Δεν ξέρω αν ισχύει! Αν σου βάλουν νέφτι στο κώλο, αρχίζεις να τρέχεις; Δε νομίζω! Επιπλέον γιατί κάποιος να σου βάλει νέφτι στο κώλο, ποτέ δε το κατάλαβα.

28 Νοεμβρίου 2010

Ο κούκλος κι ο πανούκλος

Τις καθημερινές χειμωνιάτικες μέρες είναι ωραίο νωρίς το βραδάκι να πας με την παρέα να πιεις ένα ποτάκι και μετά να πας σπίτι να χαλαρώσεις και να ξεκουραστείς. Ειδικά όσοι δουλεύουν πρωί και απόγευμα, κάπου εκεί στις 8 με 8:30 είναι ευλογία να μπορείς να ξεδώσεις λίγο με συναδέλφους ή και φίλους και γνωστούς. Το κέντρο της Αθήνας ενδείκνυται για τέτοιες σύντομες βολτίτσες κι είναι κρυμμένα κάποια μπαράκια που είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών και ώτων γιατι συν τοις άλλοις παίζουν και καλή μουσική. Δε βαράνε πολύ τον ήχο, αλλά προσφέρουν μια χαλαρωτική ατμόσφαιρα.

Ένα απογευματοβραδάκι από αυτά τα γλυκοηρεμοζωηρούλια, δώσαμε ραντεβού με μια φίλη η οποία δουλεύει και το απόγευμα, και είπαμε να πάμε να πιούμε ένα ποτάκι νωρίς. Δε με χάλασε, γιατί όσο να 'ναι είχα ανάγκη μια βολτίτσα και δεν είχα και τίποτα καλύτερο να κάνω. (Βασικά είχα δουλειές στο σπίτι, αλλά αυτές δε τελειώνουν ποτέ.....ποιος τις χέζει). Ντύθηκα που λέτε, βάφτηκα ελαφρώς όπως πάντα και πήγα να την συναντήσω. Μπαίνουμε σε μια απίστευτη χαριτωμενιά για μαγαζί και παραγγέλνουμε κάτι να πιούμε. Ψηλά σκαμπό, μουσική ψιλοχοντροτζαζ και πολύ, μα πολύ, μα πολύ καλά κομμάτια γύρω μας.

Επειδή είχαμε καιρό να τα πούμε με τη φίλη πιάσαμε το μπούρου μπούρου μη κοιτώντας το ανδροχαρέμι που υπήρχε γύρω μας και ειλικρινά στις 9 το βράδυ προσωπικά δε μπορώ να φλερτάρω. Ξενερώνω. Είναι η ώρα των ειδήσεων και η ώρα που περνά το τρένο των 9 και δεν είμαι στα πάνω μου. Η φίλη ήταν πολύ κουρασμένη, σιγά τώρα μην γκομένιζε με το μυαλό της διαλυμένο,ύστερα από τόσες ώρες δουλειάς, έτσι πίναμε τα ποτά μας και λέγαμε τα νέα μας. Ώσπου...ξαφνικά....αχ....τι ήταν αυτό που συνέβη.....δεν έχετε ιδέα.

Μπαίνει μέσα στη χαριτωμενιά για μπαράκι, ένας θεός του Ολύμπου, ένα θαύμα της φύσης, ένα κινούμενος παράδεισος, ένας άντρας από αυτούς που μόνο να τους χαζεύεις σε παίρνει. Τίποτα άλλο. Ο Ρουβάς μπροστά του ήταν κουασιμόδος. Ανασκουμπωθήκαμε με τη φίλη μου, αφού σκουντούσε η μία την άλλη κι αρχίσαμε να χαζεύουμε το υπέροχο αυτό πλάσμα. Κάθισε για λίγο μόνος του, αλλά σύντομα ήρθε η παρέα του. Μια κοπέλα επίσης χάρμα οφθαλμών μπήκε στο μπαρ και καθισε δίπλα του. Αντάλλαξαν μερικά φιλιά και άρχισαν να συζητούν και να παίζουν σε ένα κλίμα πολύ ευχάριστο.

Σκεφτήκαμε πως φαίνονταν ερωτευμένοι. Κι ήταν τόσο όμορφοι και οι δυο που ταίριαζαν απόλυτα. Ήταν το ιδανικό ζευγάρι. Και δώστου τα ποτά και δώστου τα φιλιά, σχεδόν ζηλέψαμε με τη φίλη μου για το όλο κλίμα που επικρατούσε ανάμεσα στους δυο όμορφους αυτούς ανθρώπους. Κάποια στιγμή, και λίγο πριν μας κάνουν παρατήρηση που κοιτάμε έτσι έντονα, σταματήσαμε να ασχολούμαστε μαζί τους και συνεχίσαμε το μπουρου μπουρου μας. Το ζευγάρι μετά από λίγη ώρα το βλέπουμε να φεύγει και υποψιαζόμαστε πως πάνε για τρελές ζουζουνιές....Κι ενώ το βραδάκι μας κυλούσε ήσυχα με ήχους της τζαζ και με γέλια και καλή διάθεση.......ξαφνικά......εκεί που πήγαινα να καταπιώ μια ρουφηξιά αλκοόλ νατος πάλι ο θεός...

Ξαναμπαίνει στο μπαράκι, κάθεται στην ίδια θέση και παραγγέλνει ένα ποτάκι. Κοιταγόμαστε με τη φίλη μου και αναρωτιόμαστε τι μπορεί να συνέβη. Μα τι στο καλό; Στη στάση του λεωφορείου τη πήγε και ξαναήρθε; Αυτοί φύγανε σχεδόν ξαναμμένοι, αλλά όρκο δε παίρνω για τίποτα. Δε περνάνε δέκα λεπτά......κι αν δεν συνέβαινε αυτό το περιστατικό θα φεύγαμε με τη φίλη μου, έρχεται μια άλλη πανέμορφη κοπέλα. Όταν λέμε πανέμορφη λέμε σούπερ σέξυ. Δε περνάει απαρατήρητη με τίποτα. Μια κοπέλα σα τα κρύα τα νερά. Του χαμογελάει και κάθεται μαζί του. Και άρχισαν να συμπεριφέρονται στο ίδιο κλίμα με πριν. Αγκαλιές, φιλιά, χάδια, γέλια. Περνούσαν καλά τα παιδιά και αυτό φαινόταν.

Κοιταχτήκαμε με τη φίλη μου και αποφασίσαμε να φύγουμε γιατί αρχίσαμε να εκνευριζόμαστε. Προτού θυμηθούμε τις δικές μας ιστορίες και να βρίζουμε παλι το ανδρικό φύλο, είπαμε να πρωτοτυπήσουμε και να μη βρίσουμε κανέναν και τίποτα. Πληρώνουμε και σηκωνόμαστε να φύγουμε. Το ζευγάρι το πετυχαίνουμε στη πόρτα να βγαίνει ξαναμμένο. Κρυφογελάμε, ενώ ο τύπος μας κλείνει το μάτι, περνώντας από δίπλα μας. Ε, αυτό ήταν. Ήμουν έτοιμη να ανοίξω το στόμα μου και να τον λούσω με ό,τι βρισιά κυκλοφορεί αυτό το καιρό στη νεολαία. Αλλά κρατήθηκα μη με πουν τρελή και φυσικά μη του δώσω κι άλλη αξία.

Το πιο εκνευριστικό της βραδιάς ήταν πως καθώς προχωρούσαμε να πάρουμε το λεωφορείο, τον είδαμε από μακριά να ξαναμπαίνει στο μπαράκι...μόνος. Κοιταχτήκαμε έντρομες....και φύγαμε σχεδόν τρέχοντας.

ΥΓ Απ' έξω κούκλος κι από μέσα πανούκλος....

26 Νοεμβρίου 2010

Μια Μάγισσα στη βιβλιοθήκη μου

Αργοκυλούσε μια μουντή μέρα, με βροχή που ήθελε να πέσει, αλλά αρνιόταν αν δε με πετύχαινε έξω, η άτιμη, σα κατι μικρά σπαστικά παιδάκια που περιμένουν να περάσεις για να σου βάλουν τρικλοποδιά. Είχα αποφασίσει να παραγγείλω και να διαβάσω με επιφυλάξεις το βιβλίο μιας blogger, με τον όρο πως θα μου ταχυδρομούσε το υλικό με αφιέρωση στη Coula και τα coula της. Η αφιέρωση με ένοιαζε και όχι τόσο το να έρθει σπίτι μου το βιβλίο, γιατί αν αυτή η blogger κάποτε γίνει διάσημη συγγραφέας (που πολύ φοβάμαι πως θα γίνει) θα έχω την ευκαιρία να την απειλώ στα μεσημεριανά για τις μαλακοαφιερώσεις που κάνει. Μέχρι και σε μήνυση θα μπορούσα να φτάσω! Εγώ σ' αυτήν και η Σαρρή στο Λαζόπουλο! Θα έρθω όμως και σε αυτό.

Στέλνω λοιπόν τα ακριβή μου στοιχεία με mail ως εξής:

ονοματεπώνυμο: Couλα Couλίδου
οδός: Coulaμάρας 10
περιοχή: Couloσυνοικισμός
πόλη: Couloνήσι (Όπως λέμε Καρπενήσι που όμως δεν είναι νησί χαχαχα)
ΤΚ: 00000

(Τα κανονικά μου στοιχεία έστειλα, για να μη με λέτε εμένα μουρλέγκω μόλις καταλάβετε τι συνέβη, αλλά εδώ καταχρηστικά χρησιμοποιώ τα στοιχεία της Coulas.)

Η εν λόγω blogger, μου στέλνει mail ότι το βιβλίο ταχυδρομήθηκε και όλα πήγαν καλά και θα έρθει εντός δυο ημερών. Σαν το μαλάκα λοιπόν εγώ, περιμένω σήμερα να έρθει, πουθενά αυτό, περιμένω αύριο...τίποτις. Μεθαύριο είχα δουλειές κι έβαλα τη μάνα μου να το περιμένει. Με μπινελίκωσε δεόντως κι η μάμη γιατί έχασε τη λαική για ένα δέμα που δεν ερχόταν και αποφάσισα να πάω και να κάνω φασαρία στα Ελτά.

Φανερά εκνευρισμένη, μεσα στη μουντή μέρα που αργοκυλούσε, (παρεμπιπτόντως μόλις βγήκα στο δρόμο άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς...η τρικλοποδιά που σας έλεγα) οδεύω προς το ταχυδρομικό υποκατάστημα να κάνω μανούρα που δεν ήρθε ούτε το βιβλίο, ούτε το ειδοποιητήριο. Ο Γιαννάκης που είναι γνωστός μου 200 χρόνια, με καθησυχάζει λέγοντας πως ίσως καθυστερεί, γιατί γίνονται εκτεταμένοι ελεγχοι στα δέματα, μήπως περιέχουν μπόοοοομπα.

Τον κοιτάζω λοξά και σκέφτομαι πως δεν είμαι δα και καμιά Μέρκελ για να μου ελέγχουν την αλληλογραφία. Αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως αν ανοίξουν το δέμα και δουν τη λεκάνη στο εξώφυλλο και μια γκόμενα να μπαίνει ή να βγαίνει απ' αυτήν (ποτέ δε το κατάλαβα), σίγουρα θα με αφήσουν ήσυχη! Γιατί σαφώς οι τρομοκράτες δεν ασχολούνται με χέστρες παρά μόνο όταν έχουν φάει χαλασμένο βρώμικο.

Ο Γιάννης που λέτε, με στέλνει στα κεντρικά γιατί αν έχουν περάσει δυο μέρες από την αποστολή του, σίγουρα θα έχει φτάσει το τσοντοδέμα μου. Κάνω τα γλυκά μάτια στη μάνα μου και την παρακαλώ να πάει εκείνη στα κεντρικά, αφενός διότι ήμουν μούσκεμα από τη βροχή κι αφετέρου γιατί με τσίγκλαγε το πόδι μου, με αντάλλαγμα να τις φτιάξω κρέπες. (Ναι, μόνο αυτό ξέρω να φτιάχνω, όποιος δε γουστάρει να μην με νυμφευτεί.) Την φορτίζω και λιγάκι για να πάει με τσαμπουκά να το πάρει και να τους χέσει όλους εκεί μέσα που με καθυστερούν από το να απολαύσω ένα παραλήρημα μιας παραληρημένης. Κι εκείνη η καψερή πηγαίνει!

Περιμένει στη σειρά της και μόλις χτυπάει χαρωπός ο ήχος που δήλωνε πως το νουμεράκι που είχε τσεπώσει από το μηχάνημα έφτασε (εν ολίγοις, ξύπνα μαλάκα ήρθε η ώρα σου), πλησιάζει την υπάλληλο. Η υπάλληλος είναι γνωστή μας άλλα 200 χρόνια. Και προσπαθεί να την εξυπηρετήσει. Αλλά κι η μαμά μου έτοιμη για όλα, αρχίζει το τσαμπουκά.

-Γιατί δε στέλνετε ειδοποιητήριο; Κανονικά το δέμα έπρεπε να έρθει σπίτι! Μα επιτέλους σε αυτή τη χώρα κανείς δε κάνει καλά τη δουλειά του;
Σε παραλήρημα η μάμη μου έβριζε θεούς και δαίμονες και σε κατάσταση υστερίας η υπάλληλος ζητάει τα στοιχεία μου και πάει να ψάξει στο καλάθι με τα δέματα. Ψάχνει, ψάχνει, ψάχνει....ξανάρχεται πίσω.
-Τι μπορεί να περιέχει μέσα; Ρωτάει! Η μάνα μου απαντάει:
-Ένα βιβλίο περιμένει η κόρη μου! Ελπίζω να μη χάθηκε γιατί μάλλον είναι πανεπιστημιακό σύγγραμμα και αν το χάσατε θα γίνει χαμός! Είναι περίεργη η κόρη μου με τα βιβλία της.

(Σιγά μην ήταν και η Βίβλος, αλλά η μάνα μου όταν με είδε επίμονη να περιμένω το βιβλίο, υπέθεσε πως ήταν κάτι σημαντικό.)

Ξαναφεύγει η υπάλληλος και επιστρέφει με το δέμα, το οποίο δέμα είχε σταλεί με στοιχεία παραλήπτη ως εξής:

Προς
Couλα Couλίδου
Couloνήσι

Τίποτα άλλο απολύτως δεν έγραφε στα στοιχεία! Η υπάλληλος εξηγεί πως αν δεν πηγαίναμε να το πάρουμε, δεν θα ερχόταν ποτέ το ειδοποιητήριο, γιατί ο αποστολέας δεν ειχε βάλει διεύθυνση πάνω! Ω ναι λοιπόν αυτή ειναι η Μάγισσα Κίρκη! Έστειλε το βιβλίο σε μια ολόκληρη πόλη και με έστειλε αδιάβαστη πάλι.Και εκτέθηκε και η μαμά μου που το έπαιξε "ήρθα να σώσω το κόσμο από τα μαλακοΕλτά".

Ξέρω πως αυτό είχε να κάνει με τον διακαή πόθο της Κίρκης να την διαβάσει όλη η πόλη, κι άρχισα να σκέφτομαι μήπως τελικά βγω με ντουντούκες στο δρόμο να μαζέψω τους κατοίκους και σε μια μεγάλη φιέστα να διαβάσουμε όλοι μαζί το "Πάρ' τα μωρή άνεργη" που είναι και επίκαιρο με τόση ανεργία που χτυπάει τις πόρτες του κοσμάκη. Ο καθένας, σαφώς, θα είχε το δικό του αντίτυπο για να κοιτάει μέσα, και οι πωλήσεις της Μάγισσας θα χτυπούσαν κορυφή (άσε που είμαι σίγουρη πως αυτό θα συμβεί και χωρίς τη φιέστα μου). 'Ετσι αποφάσισα να μη το κάνω γιατί έχουμε και πολλά μικρά παιδιά στη γειτονιά τα οποία δε χρειάζεται απο τα πέντε τους να μάθουν πως βρίζει ένας νταλικέρης. Θα το μάθουν έτσι κι αλλιως στα έξι τους.

Μόλις καταφτάνει η μάμη στο σπίτι, βουτάω το φάκελο, τον ανοίγω και βλέπω το βιβλίο. Διαβάζω το οπισθόφυλλο (πάντα αυτό κάνω με τα βιβλία) και μου είναι οικεία η γραφή. Ανοίγω τη πρώτη σελίδα και βλέπω την αφιέρωση. Μου ήρθε ο ντουβρουτζάς! Εγώ μαρή σε τιμώ διαβάζοντας το βιβλίο σου κι εσύ με ψιλοχοντροξεχέζεις; Ουσττττ και Σςςςς. Δε θα σας αποκαλύψω τι μου έγραψε η κυρία αλλά ειλικρινά πιο μεγάλη χαρά δεν έχω πάρει μετά από βρισίδια και μάλιστα γραπτώς και μετά πληρωμής. Χαμογέλασα με χάρη και άρχισα να το διαβάζω.

Ο μέσος όρος ανάγνωσης ενός τέτοιου μεγέθους βιβλίου είναι τρεις ώρες για τη Coula, αλλά αυτό μου πήρε τέσσερις ώρες. Θες που το γράμμα της εκτύπωσης ηθελε γυαλιά πρεσβυωπίας για να διαβαστεί; Θες γιατί κάθε τρεις και λίγο χαχάνιζα σα το ηλίθιο και χαζοχαρουμενο τρίχρονο; Θες γιατί σελίδα παρά σελίδα, πήγαινα στη μάνα μου και της διάβαζα αποσπάσματα; Ε, καθυστέρησα να το τελειώσω.

Η γραφή της, όπως είπα, ήταν οικεία για μας που τη διαβαζουμε στο blog της. Έμπλεξε μια πολύ πονετική, στην ουσία της, ιστορία με σχετικές αναρτήσεις από το ιστολόγιο της. Νοσούσε λίγο το λογοτεχνικό ύφος αλλά δε βαριέσαι; Το βιβλίο αυτό θα το ενέτασσα σε εκείνα που εγώ η Coula τα χαρακτηρίζω ως "Περνάς γαμάτα διαβάζοντας". Εννοώντας με αυτό, πως ένα βιβλίο μπορεί να σου αρέσει σαν ύφος και σαν πλοκή, αλλά δε περνάς πάντα καλά διαβάζοντάς το. Εγώ με αυτό το βιβλίο πέρασα καλά και όχι μόνο αυτό, αλλά προβληματίστηκα σε κάποια θέματα που είναι γεγονός πως δεν τα κατέχω όπως πχ τι γίνεται στις πολυεθνικές εταιρίες, πως σου ρουφάνε το αίμα με το καλαμάκι και πως ο καθένας κοιτάει την γαμοπαρτάρα του χωρίς να τον νοιάζει καθόλου ο διπλανός του.

Το χιούμορ ρέει άφθονο, η ειρωνία τσακίζει κόκαλα, οι αλήθειες είναι πικρές, μα αλήθειες και η Μάγισσα Κίρκη μεταμορφώνεται (όχι σε γουρούνι αλλά) σε έναν απλό καθημερινό άνθρωπο που ζει μέσα σε έναν κυκεώνα προβλημάτων αλλά δεν το βάζει κάτω. Βλέπει, αν όχι την αισιόδοξη πλευρά της ζωής, σίγουρα την τραγελαφική της όψη. Και την καταγράφει με υπερβολική δόση χιούμορ, τόση που μόλις τελειώσεις την ανάγνωση εύχεσαι να πέσεις από εδώ και στο εξής σε πλήρη μελαγχολία γιατί δεν αντέχεις άλλο χάχανο. Το κατευχαριστήθηκα αν και ομολογώ πως με ξέσκισε το μικρό γράμμα! Αλλά απο την άλλη δεν φταίει το βιβλίο γι' αυτό, αλλά η μυωπία μου!

Σε γενικές γραμμές το προτείνω ανεπιφύλακτα όχι μόνο σε όσους έχουν ψυχολογικά προβλήματα και χρειάζονται αυτοθεραπεία, αλλά και σε όσους αγαπούν έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής διανθισμένο με θανατηφόρες ατάκες γραμμή προς γραμμή. Το προτείνω σε όλους. Αγοράστε το και σας εγγυώμαι πως θα πάρετε υπερβολική δόση χαχανητου, ό,τι δηλαδή λείπει σήμερα. Και αξίζει το κόπο γιατί αρκετά προβλήματα μας κατακλύζουν και μας στερούν το χαμόγελο. Τουλάχιστον είναι μια ευκαιρία να γελάσει λίγο το χειλάκι σας και να περάσετε καλά. Σας προειδοποιώ να μην το διαβάσετε μέσα σε τεσσερις ώρες, αλλά κάθε μέρα και ένα κεφάλαιο έτσι ώστε η ηδονή του γέλιου να μην τελειώσει γρήγορα.

Υστερόγραφα προς Μάγισσα Κίρκη

ΥΓ1 Πάψε να γυρνάς απο εδώ κι απο κει, αναζητώντας δουλειά, γιατί τώρα πια στο εγγυώμαι κι εγώ, αλλά κι εσύ η ίδια το ξέρεις καλά, τι είναι αυτό με το οποίο πρέπει να ασχοληθείς στη ζωή σου. Το επόμενο σου βιβλίο, αν γουστάρεις στο προλογίζω κιόλας. Θα πέσουν τρελά γέλια!

ΥΓ2 Όσο για την αφιέρωση σου και ειδικά εκεί που με αποκάλεσες ντροπή του φιλολογικού συλλόγου να το πάρεις γρήγορα πίσω γιατί διαφορετικά θα πρέπει να τα πούμε αναλυτικά στις δικαστικές αίθουσες.

ΥΓ3 Σε αγαπώ τρελά. Όλα να πάνε καλά σου εύχομαι και με το βιβλίο και με τη μπεμπε λιλή που έρχεται ή τον μπεμπέ λιλό, που θα ειναι από τα πιο τυχερά πλάσματα αυτού του κόσμου καθώς θα μεγαλώνει σε ένα υγιές και χαρούμενο περιβάλλον.

ΥΓ4 Τραβάς μεγάλα κολλήματα με την ξινισμένη μυρωδιά του στόματος ε; Το καταλαβαμε...πόσες φορές πια θα μας το γράψεις;

ΥΓ5 Στο επόμενο θέλω περισσότερη ιστορία και λιγότερες αναρτήσεις μέσα. Φιλιά πολλά πολλά πολλά. Να είσαι καλά και να είσαι πάντα αστείρευτη.

Με αγάπη
H Coula και τα couλά της
__________________________________

Υστερόγραφο των υστερόγραφων:

Το βιβλίο τα σπάει! Σπεύστε να το αγοράσετε!

24 Νοεμβρίου 2010

Γράμμα σε ένα έμβρυο

Θα σου πω κάτι μικρό και αθώο μου πλασματάκι:
Είναι πολλά ζευγάρια που θέλουν να κάνουν παιδί, αλλά δε μπορούν. Είναι κάποια άλλα που κάνουν παιδί χωρίς να το περιμένουν και να το θέλουν αλλά με το καιρό μαθαίνουν να ζουν με αυτό. Και είναι και κάποια που δεν θέλουν παιδιά κι αν συμβεί το μοιραίο, απλά έχουν έτοιμη μια λύση θανάτου.Εσύ είσαι τυχερούλικο βρε. Σε περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες!

Εγώ περιμένω παιδί, εδώ και πολύ καιρό, αλλά εσύ δε λες να έρθεις! Εντάξει, δε περιμένω ακριβώς το δικό μου παιδί, αλλά το παιδί εκείνο που μεγαλώνοντας θα με λέει θεία. Αυτό και μόνο δεν είναι σημαντικός παράγοντας για να έρχεσαι σιγά σιγά;

Είπες λοιπόν να σκάσεις μύτη πριν λίγους μήνες αλλά μέσα σε λίγες εβδομάδες ήρθες και το μετάνιωσες και σταμάτησε να χτυπά η καρδούλα σου! Η μαμά σου πέρασε δύσκολες στιγμές και η θεία σου έκανε τον καραγκιόζη για πολύ καιρό, μέχρι να βρεθούν ξανά οι ισορροπίες. Πριν από 3 μήνες ξαναπήρες τη γενναία απόφαση να σκάσεις μύτη σε αυτόν τον άχαρο κόσμο! Χαρήκαμε όλοι! Ναααα τα χαμόγελα, νααααα οι ελπίδες για να γίνει η Coula, θείτσα. Και τελικά τσουπ, πάλι το μετάνιωσες και πισωγύρισες!

Τι είναι άραγε αυτό που σε κρατάει πίσω; Η αλήθεια είναι πως κι εμένα αν με ρωτούσες αν θα ήθελα να γεννηθώ αυτή τη περίοδο, θα σου έλεγα όχι. Άσε καλύτερα να περάσουν πέντε δέκα χρόνια, να βγούμε από τη κρίση, και μετά το ξανασυζητάμε. Γιατί δεν ξέρουμε και αν σε πέντε δέκα χρόνια θα έχουμε βγει από τη κρίση ή αν απλά θα έχουμε πιάσει όχι απλά πάτο, αλλά απόπατο.

Μάθε όμως πως για μια γυναίκα, (τουλάχιστον για τη μαμά σου ισχύει) φαντάζομαι πως είναι οδυνηρό να ελπίζει πως θα γεννηθεί το βλαστάρι της και κάπου εκεί που πιστεύει πως όλα πάνε και θα πάνε καλά, και που ήδη έχει φτιάξει το πλάνο για τη νέα διαρρύθμιση του σπιτιού και κυρίως της ζωής της, έτσι ώστε να χωράει αντί για δυο, τρεις, και που έχει προετοιμαστεί ή προετοιμάζεται ψυχολογικά για να γίνει μάνα και το δουλεύει μέρα με τη μέρα, καθώς μέσα της η ζωή σου πλάθεται, ξαφνικά να μαθαίνει πως αυτό ήταν. Πάπαλα...Το παιδί το μετάνιωσε και κρύφτηκε στο καβούκι του. Η ψυχολογία κάνει τραμπάλα και αρχίζουν συζητήσεις επί συζητήσεων για το τι φταίει και για το τώρα τι κάνουμε και για το πως θα πορευτούμε.

Θέλει μεγάλη ψυχική δύναμη για να δεχτεί η μαμά σου πως άντε παλι από την αρχή, θα την σκάψει ο γιατρός, θα την καθαρίσει, θα περιμένει λίγο καιρό και θα ξαναπροσπαθήσει, όχι με την βεβαιότητα πως θα τα καταφέρει να σε πείσει να έρθεις προς τα έξω.

Αλλά θα προσπαθήσει, γιατί το θέλει πολύ και γιατί το νιώθει πως κάτι τέτοιο θα την ολοκληρώσει και θα της αλλάξει όλη τη κοσμοθεωρία της για τη ζωή! Ο εαυτός της θα μπει σε δεύτερη μοίρα και θα σε έχει στα χέρια της για να μπορείς να είσαι σίγουρο πως δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα, απλά θα τρώς, θα χέζεις και θα κοιμάσαι για αρκετό διάστημα! Γι αυτό μη φοβάσαι να μας πλησιάσεις. Δε θα σε βάλουμε βρε στα καταναγκαστικά έργα! Αντιθέτως θα μπούμε εμείς στα καταναγκαστικά έργα για να μη σου λείψει τίποτα.

Ωστόσο, αν με ρωτάς, πιστεύω πως όλα για καλό γίνονται σε αυτή τη γη. Εντάξει αν δεν είσαι έτοιμο να έρθεις, μην έρχεσαι! Ευτυχώς δε λείπει η δύναμη και η αισιοδοξία από την οικογένεια μου, αλλά και η υπομονή και η επιμονή, έτσι ώστε να ξεπερνάμε τέτοια ζητήματα. Αλλά καλό μου, γλυκό μου, ομορφό μου πλάσμα, έλα, μια απόφαση είναι, πάρτην να ξεμπερδεύουμε.

Που θα πάει, θα βγεις στο κόσμο μικρό ζουζούνι, και θα σε περιλάβει η θεία Coula και τα λέμε τότε. Σου εύχομαι μόνο να έρθεις με τις καλύτερες προϋποθέσεις και να μην βασανιστείς ούτε εσύ ούτε η μαμάκα σου! Έλα μπράβο χρυσουλάκι μου! Ξεκόλλα το μυαλό σου από τις ανασφάλειες και βάλε μπρος τη μηχανή! Θα είμαστε κοντά σου από το πρώτο μήνα της ύπαρξής σου μέχρι και να κλείσουμε τα μάτια μας.

Σε φιλώ νοερά
η θεία σου

21 Νοεμβρίου 2010

Από τα 120 στα 40

Αυτή η εβδομάδα κύλησε απίστευτα κουλά. Άρχισα να δουλεύω μετά το σπάσιμο του ποδιού μου. Βρήκα τους ωραίους ρυθμούς που σε κάνουν να νιώθεις δημιουργικό όν, αυτούς που δε προλαβαίνεις ούτε να κλάσεις, κι ένιωσα και πάλι ένας χρήσιμος πολίτης αυτής της ρημαδοκοινωνίας. Το περπάτημα που έριξα αυτές τις μέρες δεν θα το είχα ρίξει ούτε αν δεν είχα μείνει ακίνητη 40 περίπου μέρες. Όμως οι δουλειές δε περιμένουν. Σε θέλουν απίκο. Και ειδικά όταν περπατάς στο κέντρο της Αθήνας...εκεί γίνονται όλα πιο ενδιαφέροντα.

Ένα όμορφο γλυκό απόγευμα λοιπόν, αποφάσισε η Coula μας να ψάξει να βρει κάποια βιβλία, απαραίτητα εργαλεία για την δουλειά της αλλά και για την εμμονή της να σπουδάζει εκεί που οι άλλοι ήδη κάνουν τα πλάνα τους για μια τρελή τρελή οικογένεια. Άλλοι μαζεύουν τη προίκα της μπεμπέ λιλή ενώ εγώ μαζεύω πτυχία. Ξέρω πως ούτε και θα τα κορνιζάρω καλά καλά γιατί έχει περάσει ο καιρός που τα πολλά πτυχία σου δίνουν και αξία. Τώρα όποιος ακούει πολλά πτυχία σε στέλνει στο γεροδιάολο με πληρωμένο εισιτήριο και μάλιστα χωρίς αλέ ρετούρ!
Ωστόσο η μυρωδιά του φρεσκοαγορασμένου βιβλίου μπορει να προκαλέσει ακόμη και οργασμό σε μερικά ατομα. Από αυτά είναι και η Coula!
Προχωρώντας λοιπόν σε δοξασμένες οδούς του κέντρου που τα μαγαζιά σφύζουν από βιβλία, ακούω πίσω μια φωνή.
-Coula, Coulita....

Γυρνάω να δω ποιος φωνάζει, ποιος πληγώνει τη σιωπή και αντικρύζω μια άγνωστη κοπέλα. Με τη πρώτη ματιά σκέφτηκα πως φωνάζει άλλη Coulα (βλέπεις έχει γεμίσει ο τόπος από δαύτες) και κάνω να φύγω! Όμως η φωνή επέμενε. Ρίχνω δεύτερη ματιά και αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πως δεν επικοινωνώ με το περιβάλλον μου! Ποια είναι αυτή που με φωνάζει; Ποια είσαι κυρία μου; Ποια είσαι καλή μου; Με τη τρίτη....διακρίνω την...(ας την πούμε) Αλίκη.

Την Αλίκη την είχα πρωτογνωρίσει στο τελευταίο έτος των σπουδών μου. Ήταν αρκετά χρόνια μεγαλύτερη απο εμάς, είχε παρατήσει το πανεπιστήμιο για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και επανήλθε για να πάρει το πτυχίο της. Σε κάποιο σεμινάριο είχαμε έρθει πιο κοντά εξαιτίας κάποιας εργασίας και είχαμε μιλήσει και λίγο πιο προσωπικά. Η Αλίκη ήταν ιδιαιτερη περίπτωση ανθρώπου! Δεν πολυμιλούσε, δε πολυγελούσε, δε πολυκαταλάβαινε. Ζύγιζε λίγο παραπάνω από 120 κιλά και μέσα από κάποιες συζητήσεις μας, μου είχε μιλήσει για τους φόβους της, για τις ανασφάλειες της, για τα προβλήματα στις σχέσεις της αλλά και σε εκείνα με τον ίδιο τον εαυτό της. Σκεφτόταν από τότε να κάνει κάποιες χειρουργικές επεμβάσεις για να αδυνατίσει.

Πήραμε τα πτυχία μας, οι δρόμοι μας άλλαξαν και τα χρόνια πέρασαν. Και να'μαι τώρα εγώ στο κέντρο φορτωμένη με βιβλία, να έχω την Αλίκη απέναντί μου. Ήταν με τη μαμά της....και ζύγιζε λίγο λιγότερο από 40 κιλά. Μόλις την είδα, και ειδικά μόλις την κατάλαβα, μου ήρθε να παρατήσω τις τσάντες μου στη μέση του δρόμου και να πέσω κάτω και να χτυπηθώ στο κλάμα. Μα συγκρατήθηκα, την πλησίασα, την αγκάλιασα και κάτσαμε και οι 3 για ένα καφεδάκι. Εκείνη δε μπορούσε ούτε να μιλήσει, ούτε να χαμογελάσει, ούτε να περπατήσει. Την έσερνε κυριολεκτικά η μητέρα της.

Μου είπε πως είχε κάνει τρεις χειρουργικές επεμβάσεις με σκοπό να αδυνατίσει. Οι δυο πρώτες απέτυχαν γιατί όσο να' ναι θέλει και προσωπικό αγώνα για να έχεις αποτέλεσμα και η Αλίκη δεν ήταν διατεθειμένη γι' αυτό! Ήθελε να ξυπνήσει ένα πρωί και να είναι αδύνατη. Η τρίτη χειρουργική επέμβαση όχι μόνο την αδυνάτισε αλλά προκάλεσε σοβαρές διαταραχές στην υγεία της με αποτέλεσμα να χάνει κιλά ακόμη κι ενώ έτρωγε κανονικά. Η μητέρα της μου είπε πως πάσχει και από μανιοκατάθλιψη, πως παίρνει φάρμακα, πως παρακολουθεί ψυχιάτρους και πως προσπαθούν να ξεπεράσουν την νευρική ανορεξία, την καταστροφή του εντέρου της και χίλια δυο ακόμη προβλήματα που δημιούργησε η εμμονή της όχι απλά να αδυνατίσει, αλλά να αδυνατίσει μια κι έξω.

Μου γαμήθηκε η μέρα (σόρι, αλλά δεν υπάρχει άλλη έκφραση να περιγράψω αυτό που ένιωσα). Γύρισα σπίτι σκεπτόμενη τις συζητήσεις που είχαμε κάνει λίγα χρόνια πριν. Το να θες να αλλάξεις το σώμα σου δεν είναι κακό. Κακό είναι να επιλέγεις μαλακίες τρόπους! Φόρα μια φόρμα και βγες στο δρόμο και περπάτα. Πήγαινε σε ένα γυμναστήριο και χτυπήσου κάτω σα το χταπόδι και κυρίως ράψε το στόμα σου, αλλά προς Θεού μην επιλέγεις μεθόδους που θα φέρουν χειρότερα αποτελέσματα από λίγα ή και πολλά παραπανίσια κιλά.

Πήρα κάποιες πληροφορίες από το net για τη νευρική ανορεξία και από φίλους που είναι ειδικοί επί του θέματος. Η ασθένεια αυτή είναι συνυφασμένη με άλλες ψυχιατρικές νόσους. Και φυσικά δεν απορρέει μόνο από την ανάγκη του ανθρώπου να χάσει κιλά αλλά από άλλες εμμονές. Δεν θέλω να σταθώ στο ιατρικό κομμάτι του θέματος γιατί ειδική δεν είμαι. Όποιος ενδιαφέρεται για πληροφορίες ας δει εδώ.
Αλλά θα σταθώ σε αυτό: Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας επιτέλους και να μην τον πληγώνουμε. Κι αν κάτι δε μας αρέσει πάνω μας, υπάρχουν χίλιοι φυσικοί και υγιείς τρόποι για να το αλλάξουμε.

20 Νοεμβρίου 2010

Γραμματέας

Σε κάποιες περασμένες εκλογές, μια couloξαδέρφη δικηγόρος, μου ζήτησε να πάω μαζί της ως γραμματέας για να την βοηθήσω. Ήξερε πόσο ψείρας είμαι και πόσο λεπτολόγος σε ζητήματα γραφειοκρατικά και είδε στο πρόσωπό μου το τέλειο θύμα. Δεν είχε και γκόμενο εκείνη την εποχή γιατί συνήθως έπαιρνε κάποιον από αυτούς ως γραμματέα, οπότε κι εγώ το είδα ως χάρη που μου έγινε γιατί θα έπαιρνα και κάτι λεφτάκια από το πουθενά. Δεν ήταν όμως λεφτά του πουθενά, γιατί Couλοί μου αναγνώστες, ξεπατώθηκα η γυναίκα στο να γράφω και να μετράω!

Το ραντεβού ήταν κάπου στις έξι το πρωί. Πρέπει να είχα μαζί μου 4 στυλό διαφορετικού χρώματος που δεν ήξερα ακριβώς πως θα με εξυπηρετούσαν, αλλά υπάκουσα και τα πήρα μαζί μου! Άλλωστε δε μπήκα σε έξοδα γιατί η μολυβοθήκη μου είναι η χαρά των χρωμάτων και των σχεδίων. Και είναι πιο πλούσια ακόμη κι από τη τσέπη μου!

Με τη τσίμπλα στο μάτι, με ένα καφεδάκι από περίπου Γρηγόρη και με ένα τσιγάρο στο στόμα που καπνιζόταν μόνο του από τη τρομάρα μου μην αργήσω, κατέφτασα λιγουλάκι αργοπορημένη στο κεντρικότερο εκλογικό τμήμα της περιοχής μας. Η ξαδέρφη είχε φτάσει πιο νωρίς. Κατά τύχη μας έτυχε να τακτοποιηθούμε σε γυμναστήριο του σχολείου και όχι σε τάξη, κι έτσι ευτυχώς μπορούσαμε να καπνίζουμε ανενόχλητες κι οι δύο. Μόνο που όταν έσκασε η στιγμή που άνοιξαν οι κάλπες, δεν προλάβαμε όχι τσιγάρο να κάνουμε, αλλά ούτε τα γκομενικά μας να πούμε οι couλοξαδέρφες. Βασικά εγώ δεν πρόλαβα, γιατί η ξαδέρφη μια χαρά τα πέρασε! Ζάχαρη!

Το σύστημα με τα στυλό πέτυχε. Και να πω εν ολίγοις ποιο ήταν για να μαθαίνετε εσείς οι νέοι δικηγόροι. Εκεί που έσβηνα τα ονόματα, και τα σημείωνα στο τετράδιο, ανά πενήντα άλλαζα χρώμα στο στυλό! Με αποτέλεσμα σε κάθε πενήντα ονόματα να μετράμε με βάση το χρώμα και να τσεκάρουμε στην ουσία αν ταίριαζαν τα διαγεγραμμένα ονόματα με τα ονόματα που είχα γράψει στο κατάλογο! Λάθη φυσικά δεν έκανα, αλλά αν είχα κάνει θα τα ψάχναμε μόνο μέσα σε πενήντα ονόματα και όχι σε όλο τον κατάλογο!

Όλο το πρωί κεφάλι δε σήκωσα από τα κιτάπια μου! Η δικηγόρος έβαζε μια τζίφρα στα φακελάκια και κάπνιζε δίπλα μου κοιτάζοντας με να πνίγομαι. Σιγά μη βοηθήσει!Η δουλειά της ήταν η ευθύνη της όλης διαδικασίας. Κατά τις δέκα, έγινε της γριάς το πανηγύρι! Μετά το Δι'ευχών στην εκκλησία πλάκωσαν όλα τα γερόντια να ψηφίσουν και μετά να πάνε για πρωινό στο καφέ του μνημοσύνου της ενορίας τους. Εκτός λοιπόν από την γραφική δουλειά ανέλαβα να βοηθώ τους ηλικιωμένους να ψηφίσουν σωστά. Οι άτιμοι, χεσμένα τα είχαν τα ψηφοδέλτια. Έβγαζαν από τη τσέπη το δικό τους χαρτί, σαν συνταγή γιατρού, και το έβαζαν στο φακελάκι!

Η εφορευτική επιτροπή δε μας έκανε τη χάρη. Οι περισσότεροι δεν ειδοποίησαν για την απουσία τους, και κάποιοι από αυτούς όταν ήρθαν να ψηφίσουν μας είπαν πως έτυχε δουλειά, πως είχαν πόνο στο κεφάλι, πως είχαν μωρό στο σπίτι κι ήταν αδύνατον να λείψουν και άλλες λοιπές δικαιολογίες που ήταν όντως σοβαρές οι περισσότερες. Οι αναπληρωματικοί ούτε που φανήκαν γιατί χεστήκανε να κάνουν το χαμάλη του καθενός και μόνο ένας δάσκαλος μας τίμησε με την παρουσία του και φυσικά κάποιοι εκπρόσωποι από τα κόμματα. Αλίμονο, θα λείπαν τα κοράκια;

Κι ενώ όλη μέρα η Coula παιδευόταν με τα χαρτιά και τα αυχενικά της, ο δάσκαλος ήταν ο μόνος ουσιαστικός βοηθός της! Σκυλί αποδείχτηκε! Ο συγκεκριμένος ήταν δάσκαλος σε μια περιοχή σε σχολείο με αθίγγανους και όταν κάποια στιγμή βρήκαμε λίγο χρόνο να αλλάξουμε δυο κουβέντες, δεν τον άκουσα να πει ούτε μία κακή κουβέντα για το σχολείο που δίδασκε ή για τα παιδιά! Μου έκανε εντύπωση που μιλούσε σα να ήταν παιδιά δικά του! Όταν γνωρίζεις τέτοιους ανθρώπους χαμογελά η ψυχή σου γιατί όχι ρε, τίποτα δεν χάθηκε ακόμη! Τίποτα.

Το αποκορύφωμα της ημέρας εκείνης ήταν ο ερχομός ενός πιτσιρικά (θα έμοιαζε στον Νικόλα της Νικολίτσας). Μπήκε σαν σίφουνας μέσα στο γυμναστήριο και τα ρήμαξε όλα! Έχωσε μια κλωτσιά στο θρανίο που είχα αραδιάσει τα χαρτιά και το αναποδογύρισε! Και να τρέχω σα τη τρελή να μαζεύω τους χάρακες και τα πολύχρωμα στυλό που διασκορπίστηκαν σαν μπάλες εδώ κι εκεί ενώ η ουρά των ψηφοφόρων με αγριοκοίταγε απειλητικά με ύφος που μαρτυρούσε: Αι μαρή κουνήσου, έχει και ωραία μέρα.... μη μας καθυστερείς.

Με χαντακωμένο ηθικό μαζεύτηκα στα γρήγορα και ξαναρχισα δουλειά ενώ με την άκρη του ματιού μου χάζευα τον πιτσιρικά που όσο η μαμά του ψήφιζε, εκείνος πήγε προς τα θρανία που ήταν τα ψηφοδέλτια και άρχισε να τα κλωτσάει με μανία! Ο δάσκαλος μετά βίας έσωσε μερικά ψηφοδέλτια γιατί ο μικρός κρατούσε και μια αμίτα και του την έφερε καπέλο. Το Πασοκ και η ΝΔ γέμισαν άρωμα αμίτας motion, χωρίς να μπορεί όμως να εξαφανιστεί δια παντός η βρώμα από το σκατό που εκ φύσεως ανάβλυζαν.

Μας έφεραν στα γρήγορα νέα ψηφοδέλτια ενώ ο σίφουνας άρχισε να κλωτσάει τη ξαδέρφη με αποτέλεσμα να της αφήσει μελανιές παντού στα πόδια ενώ εκείνη κρατούσε τα νεύρα της μετα βίας για να μην φανεί αγενής, μιας και ήταν δικηγόρος πράμα και είχε να κάνει με έναν μικρό μπόμπιρα! Το πατατάκι που κρατούσε ο μικρός διασκορπίστηκε παντού στο έδαφος μετά από σφαλιάρα που δέχτηκε από τη μάνα του κι έτσι αναγκαστήκαμε να μυρίζουμε τη ρίγανη όλη την υπόλοιπη ημέρα!

Ένα κουλό ακόμη ήταν ο ερχομός ενός παππού! Ο καημένος έφτασε μαζί με το οξυγόνο του για να ψηφίσει! Κι από κοντά ο γιος του, που στην ουσία ψήφισε εκείνος για τον παππού ενώ εκείνον τον έφερε τυπικά. Τέλος έφτασαν και διάφοροι υποψήφιοι που μας γέμισαν με χειραψίες που μύριζαν μοσχοσάπουνο! Με τα αστραφτερά τους χαμόγελα μας έγνεψαν συνωμοτικά λες και κάποιος τους ενημέρωνε πως αυτούς θα ψηφίζαμε και από τη χαρά τους κάνανε μια λεύκανση στα δόντια και φανήκαν κουνάμενοι, λυγάμενοι. Ναι, ναι όλοι! Με μια απίστευτη αυτοπεποίθηση ήρθαν, μας χαμογέλασαν, δέχτηκαν τις ευχές μας και αποχώρησαν.

Το μεσημεράκι μας φέρανε σάντουιτς. Όχι σε όλους, αλλά σε μένα και στην δικηγόρο! Κάθε κόμμα έστελνε και δυο σάντουιτς! Και συναγωνίζονταν ακόμη και σε αυτά. Σάντουιτς τούμπανα έφερναν. Λες και θα τους ψηφίζαμε περισσότερες φορές αν φουσκώνανε τα σάντουιτς με γαλοπούλα καπνιστή και ροκφόρ (σαν την σαπίλα τους). Έφαγε και ο δάσκαλος μαζί μας και συνεχίσαμε την διαδικασία.

Μετά το κλείσιμο της κάλπης ήρθε το χέρι μου και τουμπάνιασε από το γράψιμο! Τόσο γράψιμο ούτε στις Πανελλαδικές εξετασεις δεν είχα κάνει! Τότε που στην Έκθεση περιορισμό λέξεων δεν είχαμε και είχα γράψει θυμάμαι καμια τριανταριά σελίδες με βαθμό 19+ παρακαλώ!
(Ναι ρε φυτουκλάκι ήμουν, έχει πρόβλημα κανείς;)

Κι αφού καταμετρήσαμε τις ψήφους (κι όχι τους ψήφους ρε αμόρφωτη Τρέμη) και κατέγραψα και τα πάντα όλα σε κάτι τετραδια με τετραγωνάκια, που ούτε Μαθηματικός δεν τα γράφει τόσο σωστά, ήρθα και κατέρρευσα η γυναίκα. Η δικηγόρος καθόταν και οργάνωνε τα πάντα, αλλά χεράκι στη δουλειά δεν έβαζε εκτός από κάτι υπογραφές. Αν δεν ήταν ξαδέρφη μου που είχα να τη δω καιρό θα έτρωγε κάτι μπινελίκια....που θα με ακούγατε κι εσείς! Επιπλέον δεν έχετε ιδέα πόσα λεφτά πήρε εκείνη! Κι εγώ πήρα λεφτά, αλλά νομίζω πως ήταν πολύ λίγα σε σχέση με όσα έκανα εκείνη τη μέρα. Απόδειξη; Εγώ πήγα σπίτι κι έπεσα νεκρή για ύπνο ενώ η ξαδέρφη δικηγόρος αφού παρέδωσε τα πάντα, ως είθισται, πήγε για ποτάκι μέχρι πρωίας.

Τέλος να πω πως ο κόσμος έχει πολύ χιούμορ! Το τι βρήκαμε μέσα στα φακελάκια εκείνη τη μέρα δεν έχετε ιδέα! Θέλει ολόκληρη ανάρτηση για να σας περιγράψω τα άκυρα σε εκείνο το εκλογικό τμήμα.

Καλά ήταν εκείνη τη μέρα. Αλλά αν δε με καλέσουν επίσημα ως εφορευτική επιτροπή, δεν ξαναπάω με τίποτα!

9 Νοεμβρίου 2010

Υπόδουλοι forever

Τρελαθήκαμε αυτές τις μέρες! Ωχου! Άλλοι δε θέλανε να πάνε να ψηφίσουν κι είχαν δίκιο, άλλοι πήγαν να ψηφίσουν και δεν ξεκόλλησαν από τα χρώματα, αν και ξέρουν να φωνάζουν στα άσχημα, άλλοι πήγαν και ψήφισαν μικρά κόμματα για να στείλουν λέει ένα μήνυμα! Σε ποιο κινητό το έστειλαν το μήνυμα, δεν ξέρω. Αλλά φαίνεται πως όλοι οι πολιτικάντηδες είχαν κλειστά τα κινητά τους και είχαν σήμα μπανάνα και μήνυμα δεν έλαβαν ούτε από τους μεν ούτε από τους δε!

Σε τι σκατά κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας; Διάβαζα αναλύσεις που με έπειθαν πως πρέπει να πάω να ψηφίσω, κι άλλες που με έπειθαν να μην πάω! Τελικά έκανα του κεφαλιού μου γιατί έτσι είμαι εγώ. Διαβάζω, ακούω, ζυγιάζω, αλλά στο τέλος εγώ θα αποφασίσω τι θα κάνω, αν θα ψηφίσω, τι θα ψηφίσω και γιατί! Τώρα αας μην αναφερθώ στα κριτήρια γιατί θα νυχτοξημερώσουμε!

Πάντως έχει πλάκα το όλο σκηνικό. Όλοι να τους βρίζουμε, όλοι να είμαστε δυσαρεστημένοι από τις πολιτικές που ακολουθούν, όλοι να λέμε τη γνώμη μας, αλλά τελικά να μην μας λαμβάνει υπόψιν κανείς. Και τέλος τέλος πάντα εμείς οι Έλληνες να κάνουμε τα ίδια λάθη!

Νιώθω πως η κατάσταση αυτής της χώρας, δεν θα αλλάξει ούτε με την δημοκρατική μας ψήφο, ούτε με την αποχή μας, ούτε με τίποτα! Η πορεία της έχει προδιαγραφεί, κι αν ξέρεις λίγο Ιστορία, θα δεις πως όλα κλωθωγυρίζουν γύρω από το ίδιο σκηνικό! Τελικά μόνο οι επαναστάσεις φέρνουν αλλαγές, αλλά το dna δεν αλλάζει! Ακόμη κι αν βγούμε στους δρόμους και ξηλώσουμε καρέκλες, μπορεί να βγούμε από τον ένα ζυγό, αλλά θα φλερτάρουμε με άλλο ζυγό!

Υπόδουλοι για πάντα θα είμαστε, στους απαίδευτους εαυτούς μας και στις δικές μας νοσηρές νοοτροπίες.

ΥΓ Εκλογές τέλος, θα επανέλθω στις κουλές μου ιστορίες, εκεί τουλάχιστον, γελάμε και λίγο!

8 Νοεμβρίου 2010

Πέθανε αν τολμάς

Σε αυτή τη χώρα που ζούμε, ούτε να πεθάνεις δε μπορείς! Έχετε ιδέα πόσα ευρώπουλα κοστίζει μια κηδεία και πόσα έξοδα έχεις, για να τακτοποιήσεις το κορμί και την ψυχή του μακαρίτη; (της μακαρίτισας στη περίπτωσή μας) Σίγουρα θα ξέρετε. Το λοιπόν, αν ο αποθανών δεν έχει αφήσει βιβλιάριο με οικονομίες για την κηδεία του, ουέ κι αλίμονό σου καημένε συγγενή.

Ένα απλό σταράκι για τα εννιάμερα της γιαγιάς θελήσαμε να κάνουμε και μας ζήτησαν 200 ευρώ. Ρε παιδιά ένα πακέτο στάρι, ένα ρόδι, μια άχνη ζάχαρη, λίγα καρύδια και λίγα μύγδαλα δεν κοστίζουν πάνω από πέντε ευρώ.Χοντρά χοντρά δέκα ευρώ αν βάλεις και σταφίδα. Τι στο καλό πληρώνεις στο δίσκο; Τα μύγδαλα του Βόγλη θα μας βάλετε μέσα; Αν είναι έτσι, να πω εντάξει, φτιάχνουμε δίσκο βγαλμένο από ελληνική ταινία και θα φωνάξουμε βρε αδελφέ κι ένα Στάσου Μύγδαλα και θα 'μαστε και πρωταγωνιστές.

Η μάμη μου θύμωσε και αποφάσισε να δώσει τα 200 ευρώ κάπου που να πιάσουν τόπο και έπιασε από χτες βράδυ κι έφτιαξε μόνη της το στάρι της γιαγιαCουλας μας. Έβρασε το σταράκι, το άφησε να στεγνώσει, έκοψε κομματάκια μικρά τα καρυδοαμύγδαλα, καθάρισε ένα ρόδι, τα ένωσε όλα μαζί, τα πασπάλισε με μπόλικη ζάχαρη άχνη, τα έβαλε σε μια πολύ ωραία μεγαλούτσικη σουπιεροπιατέλα (δε ξέρω πως τη λένε αυτήν, δεν είμαι νοικοκυρά πάει και τελείωσε) και τα διακόσμησε με ολόκληρα αμύγδαλα σχηματίζοντας στο κέντρο έναν σταυρό! Υπερπαραγωγή δια χειρός Couλομαμάς.

Το στάρι κατασπαράχθηκε και ήταν πεντανόστιμο, βέβαια δεν γλιτώσαμε τα έξοδα της εκκλησίας. Άλλο και τούτο πάλι! Γιατί πρέπει σε κάθε τέτοια περίσταση να δίνουμε και στην εκκλησία 150 ευρώ ταρίφα, ποτέ δεν το κατάλαβα. Είτε παντρευτείς, είτε βαφτίσεις το παιδί, είτε αποχωρήσεις εις Κύριον το εκατοπενηντάρι δε το γλιτώνεις. Επειδή όμως ξέρω καλά πως ο συγκεκριμένος ναός έχει έντονη φιλανθρωπική δραστηριότητα δεν τα έκλαψα τα λεφτά μου, αλλά περιορίστηκα στο να κλάψω λίγο τη γιαγιάκα μου, που μου λείπει ρε γαμώτο!!!!

Για να μην έρθω στην ημέρα της κηδείας, που περίμεναν τα κοράκια πως και πως για να εξασφαλίσουν τα 1500 τους ευρώ. Δηλαδή αν κάποιος δεν έχει λεφτά, δεν θα ενταφιαστεί; Εντύπωση μου έκανε - και δεν σας τα έχω πει για να μην σας ψυχοπλακώσω- που μύρισαν θάνατο τα γραφείο τελετών και ήρθαν να μας κάνουν προσφορές. Βρε άθλιοι τύποι 90 χρονών γιαγιάκα θάβουμε, λετε να θέλουμε να την ντύσετε και νύφη; Ήμαρτον δηλαδή!

Μωρέ δεν είναι θέμα τσιφουτιάς, αλλά είναι θέμα κοροιδίας! Μας κοροιδεύουν μπροστά στα μάτια μας, και ειδικά με τις κηδείες σε πιάνουν και στον ύπνο! Πλερώνεις και κάτι παραπάνω ένεκα θλίψης! Δεν πολύ παίρνεις και χαμπάρι τι σου λέει το κοράκι! Να βάλω λουλούδια στη νεκρή; Να βάλεις λες, ενώ την ίδια στιγμή ταξιδεύει ο νους σου, στις στιγμες σου μαζί της.Να βάλω και λαμπάδες; Ρωτάει το κοράκι! Και δε βάζεις; Απαντάς, ενώ η σκέψη σου έχει κάνει ήδη δυο βόλτες στο γλυκό παρελθόν. Να βάλω και ξύλο καστανοπορτοκαλοκαρυδοκερασιάς; Να βάλεις, να βάλεις, συναινείς ενώ ήδη σε έχει χτυπήσει κατακέφαλα η θλίψη!

Να φανταστείτε πως αν δεν ήμουν εγώ ψύχραιμη τη μέρα που κανονίζαμε την κηδεία, θα στέλναμε τη γιαγιά στον Παράδεισο ντυμένη καρνάβαλο. Ο κόρακας ήθελε να την βάψει και να την χτενίσει. Ποια τη γιαγιά μου, που η σχέση της με το μακιγιάζ και το κομμωτήριο ήταν σαν την σχέση μου με την Φυσική. Δηλαδή απολύτως ανύπαρκτη σχέση! (Θα μου πεις τώρα εύλογα, ξεχνιέται εκείνο το γκομενάκι ο Φυσικός που τα είχες μαζί του ένα φεγγάρι; Όχι, θα σου απαντήσω, δεν ξεχνιέται, αλλά το θέμα μας είναι άλλο!!!) Τον συγκράτησα λοιπόν τον κόρακα στο τσακ και πήγε αξιοπρεπώς η γιαγιάκα μου στη τελευταία της κατοικία.

Τώρα που είπα τελευταία κατοικία: Αμ ο τάφος; Δε λες καλά που είχε η γιαγιά μου οικογενειακό τάφο και την βάλαμε εκεί με έγκριση κάτι ανιψιών της; Αν δεν έχεις οικογενειακό τάφο, δεν θέλω να ξέρω που θα καταλήξει το κουφάρι σου. Γελάς τώρα εσύ, αλλά για κάτσε και σκέψου; Την έχεις σκεφτεί τη τελευταία σου κατοικία αγαπητέ μου Couλέ αναγνώστη; Ή θα μας την κάνεις ξαφνικά μια μέρα και θα θέλουμε 5000 ευρώ για αγορά τάφου; Γιατί αν έχεις κανέναν συγγενή που προνόησε γι' αυτό θα είσαι τυχερός, αλλά αν δεν έχεις...μαύρο σκουλήκι που σε έφαγε. (Καλά τώρα, το μαύρο σκουλήκι θα σε φάει έτσι κι αλλιώς, αλλά οκ, ας είναι οικογενειακό το περιβάλλον)

Θα ξεχάσω νομίζετε μια φορά, που είχα πάει στο νεκροταφείο να ανάψω ένα κερί σε συγγενή και είχα δει ένα βουναλάκι από χώμα στη μέση του πουθενά; Δεν το ξεχνώ με τίποτα! Ρωτάω την καντηλανάφτισσα τι είναι αυτό, θεωρώντας πως θα έχουν θάψει κανένα ζωάκι. Η απάντηση με έκανε να χάσω τον ύπνο μου για πολλές μέρες και μόνο με τη σκέψη αυτή. Είχαν θάψει εκεί μια άπορη γιαγιά! Στα γρήγορα και στα πεταχτά!

Και μη μου πείτε πως ανατριχιάζετε και προτιμάτε να σας πετάξουν στη θάλασσα, τροφή στα ψάρια, ή να σας κάψουν σαν τους Ινδιάνους, (αυτούς δεν καίνε αλήθεια;) γιατί εγώ είμαι ΧΟ (Χριστιανή Ορθόδοξη ντε) και το τυπικό το κρατάω! Έτσι, πλήρωσα και τα 150 ευρώ της εκκλησίας. Ένεκα τυπικού!

Ευτυχώς που οι προσευχές μας είναι δωρεάν γιατί αν εξαρτιόταν και η ψυχή της από τα ευρώ ή θα την αφήναμε άκλαφτη ή δεν θα είχαμε να φάμε για αρκετό διάστημα με αποτέλεσμα να την συναντήσουμε γρήγορα οικογενειακώς.

ΥΓ Είχα ανάγκη να απομυθοποιήσω λίγο την κηδεία και τα παραλειπόμενα της. Ελπίζω να μην θεωρηθεί ύβρις.

3 Νοεμβρίου 2010

Κηδεία και γάμος

Καλημέρα, καλή εβδομάδα, καλό μήνα! Τι μου κάνετε; Χάθηκα λίγο το ξέρω και θα σας αναλύσω ευθύς αμέσως τους λόγους! Ωστόσο με λένε Coula και είμαι καλά!

-------------------------

Συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας. Που λέτε το πατρικό το σπίτι μου, με έναν διάδρομο μόνο, χωρίζεται από μιας θειάς μου! Είναι αγαπημένη θεία, δεδομένου πως μεγαλώσαμε εμείς και τα παιδιά της πλάι πλάι. Κοντινές ηλικίες, κοινές παρέες και καλή γειτονία. Η θεία μου αυτή την Κυριακή (μόλις χτες) πάντρεψε τον μεγάλο γιόκα της. Με τον ξάδερφο ανήκαμε σε μια κοινή κατηγορία, αυτήν των ελεύθερων, εργένηδων, και με εναλλασσόμενους συντρόφους ανθρώπων, ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το.(Μόνο πουτάνα μη με πείτε...χαχαχα)

Για γάμους, οικογένειες και παιδιά, όσο και να μας το εύχονταν τα δυο αντικριστά κτίρια, ούτε λόγος! Ο ξαδερφος κι εγώ, η ισχύς εν τη ενώσει, κρατούσαμε αντιστάσεις στις αιτήσεις-απαιτήσεις των καιρών και των συγγενών. Ωστόσο από όλα τα ξαδέρφια και αδέρφια μόνο οι δυο μας μείναμε λεύτερα πουλιά με τις κανάρες μας! Και καλά, εγω είμαι μικρή ακόμη, αλλά εκείνος σαραντάρισε! Με αυτά και με εκείνα, άφησε έγκυο μια πολύ καλή κοπέλα και πήρε την απόφαση, ήθελε δεν ήθελε, να βάλει το στεφάνι. Γιατί κύριε, την εξέθεσες την κοπέλα και τώρα θα την πάρεις!

Όπως καταλαβαίνετε η εβδομάδα που πέρασε θα ήταν ΟΛΗ μέσα στην καλή χαρά του γαμοπανηγυριού αν....από το δικό μας σπίτι δεν χτυπούσαν τα κουδούνια του θανάτου!
Η αγωνία της θείας και των λοιπών συγγενών ήταν μην πεθάνει η γιαγιαCούλα μου, ειδικά μετά το πέσιμό της και τα διάφορα προβλήματα που αυτό δημιούργησε και την κατέστησε κλινήρη! Όμως αδέρφια μου, αυτό που φοβάσαι πιο πολύ, τελικά σου πέφτει στην κεφάλα.
Η γιαγιάκα μου άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο στις 27 προς 28 του Οκτώβρη, η άτιμη διάλεξε και ημερομηνία, μη τύχει και την ξεχάσουμε, που σιγά μην την ξεχνούσαμε! Δεν ξεχνιούνται οι θεές!
Πέμπτη έγινε κηδεία και Κυριακή γάμος!

Εδώ θα αμπελοφιλοσοφήσω λίγο! Γάμος και κηδεία! Κηδεία και γάμος! Λύπη και χαρά! Χαρά και λύπη! Συναισθήματα που εναλλάσσονται με ταχύτατους ρυθμούς. Γέλια που καταλήγουν σε δάκρυα. Δάκρυα που καταλήγουν σε γέλια. 'Ετσι είναι η ζωή. Τα έχει όλα μέσα η άτιμη και καλείσαι σε λίγο μόνο χρονικό διάστημα να σκουπίσεις τα δάκρυα της λύπης (που ναι φίλοι μου αυτή τη φορά κύλησαν ποτάμια και δε το κρύβω) και να χορέψεις στην χαρά (εδώ είχαμε ένα θέματάκι με το πόδι βέβαια, οπότε τους χορούς τους έριξαν οι άλλοι).

Ένα μπερδεμένος κόμπος η χαρά με τη λύπη, ήρθαν μαζί, αγκαζέ και μας έβαλαν να διαχειριστούμε ταυτόχρονα, ό,τι πιο σκληρό και ό,τι πιο ελπιδοφόρο. Η χαρμολύπη ήρθε και μας ξετίναξε αγαπητοί μου! Και η ψυχολογία ήταν σαν καρδιογράφημα, από αυτά που ανεβοκατεβαίνει η γραμμή σα τρελή, σε μια αιώνια μάχη νίκης ή ήττας μα τελικά.... ανακωχής.

Ναι, ναι ήταν ανακωχή! Γιατί το ένα κατασίγασε το άλλο! Η χαρά απάλυνε τον πόνο. Κι ο πόνος γλύκανε τη χαρά. Έτσι είναι και πάντα έτσι θα είναι! 'Ενας διάδρομος που χωρίζει το ένα από το άλλο και καλείσαι να είσαι εκεί περνώντας από την μια στιγμή στην άλλη και βγαίνοντας ευτυχώς αλώβητος!

ΥΓ Το περίεργο είναι πως και στη κηδεία και στον γάμο εμένα μου εύχονταν με ένα καλό παιδί! Τι να πω πια. Πάει ο κόσμος χάλασε! Κυρίες μου και κύριοι στις κηδείες εύχονται Θεός σχωρέστην! Μα τι εμμονή πια να με παντρέψουνε!

1 Νοεμβρίου 2010

Καλό ταξίδι γιαγιάκα μου

Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου. Ήταν η δεύτερη μάνα μου. Μα τι λέω!!! Η πρώτη ήταν. Με ξύπναγε τις Κυριακές και με τη τσίμπλα στο μάτι με έτρεχε στις εκκλησίες. Κάθε πρωί είχε έτοιμο το γάλα σαν ήμαστε παιδιά. Έπρεπε να το πιούμε υποχρεωτικά γιατί έβαζε το χέρι στη μέση και μας κοιτούσε απειλητικά. Και το ρημάδι, έπιανε πέτσα κι εκείνη επέμενε...μέχρι που γινόταν το δικό της.

Μετά το σχολείο με έβαζε να διαβάζω. Παρόλο που από μικρή διάβαζα χωρίς βοήθεια και ήμουν άριστη μαθήτρια, εκείνη με έβαζε να γράφω εκατό φορές την ορθογραφία και με υποχρέωνε να ξέρω όχι μόνο το παρακάτω μάθημα, αλλά σχεδόν όλο το βιβλίο. Όσο κι αν αντιδρούσα...γινόταν το δικό της.

Μεγαλώνοντας εκείνη μας έδειχνε το δρόμο της αρετής, της δικαιοσύνης και της αγάπης, της υπομονής και του σεβασμού. Μας μιλούσε για βίους Αγίων, μας συμβούλευε πως να συμπεριφερόμαστε στη κοινωνία και ζητούσαμε την άποψή της σχεδόν σε όλα τα ζητήματα. Οι απαντήσεις της ήταν αφοπλιστικές κι έτσι...γινόταν το δικό της.

Η γιαγιά μου ως τα 80 της χρόνια διάβαζε βιβλία. Με τα γυαλάκια της πρεσβυωπίας της με φώναζε που και που, να της εξηγήσω κανένα Αρχαίο Ελληνικό. Ως τα 90 της κλινήρης δεν υπήρξε, παρά μόνο την τελευταία εβδομάδα, μετά το πέσιμό της. Δεν έγινε βάρος στα παιδιά της. Η διάυγειά της δεν την εγκατέλειψε ούτε και την τελευταία της στιγμή που ανάσαινε. Ζητούσε να πεθάνει γιατί δεν άντεχε το πόνο...κι έγινε και πάλι το δικό της.

Ήμουν δίπλα της, στα χέρια μου άφησε την τελευταία της πνοή. Ναι, μας άφησε, αναπαύτηκε η ψυχούλα της. Τα τελευταία της λόγια ήταν: Συγχωρέστε με παιδιά μου. Της έσφιξα το χέρι. Την χάιδεψα, της ψιθύρισα Καλό Παράδεισο και της ζήτησα να δώσει χαιρετισμούς...ξέρει αυτή που.
Χαμογέλασε...και έφυγε.

Καλό ταξίδι γιαγιάκα μου...Σε ευχαριστώ που με έκανες άνθρωπο...Θα μου λείψεις....

28 Οκτωβρίου 2010

Ψηφοεπαίτες

Σήμερα βγήκα στο μπαλκόνι μέσα στο μεσημέρι, εδώ στο πατρικό μου που την έχω αράξει ωσάν πασάς από τότε που γυψώθηκα, έφτιαξα κι ένα νες καφέ φραπέ (μπες και συ σ'ενα κόσμο, μαγικό) και χάζευα το απέναντι άδειο μαγαζί.
Πριν ένα χρόνο το είχε νοικιάσει ένας κρεοπώλης, πολύυυυυ καλό παιδί. Η Couloμάνα είπε να τον στηρίξει στην αρχή, μα μετά τον έστειλε στο γεροδιάολο διότι μία την έκλεβε στα ρέστα και μία στα γραμμάρια. Κι η μάνα μου να ξέρετε, δεν είναι καμία χαζοβιόλα. Δε χαμπαριάζει από αυτά! Έτσι και της την κάνεις; Ουέ κι αλίμονο! Στο κρατάει Μανιάτικο για αιώνες! Σε αυτό ευτυχώς δεν της έμοιξα!

Ο κρεοπώλης που λέτε έδινε 1000 ευρώ νοίκι και η εξυπνοπούλου η ιδιοκτήτρια (γνωστή και ως Εβραία) του έκανε αύξηση 500 ευρώ. Δεν άντεξε το πολύυυυυ καλό παιδί, μάζεψε τα κρέατα του, τα ψυγεία του και την πονηριά του και μετακόμισε κάπου αλλού!
Έτσι το μαγαζί μένει ανοίκιαστο μήνες, γιατί δεν έχει βρεθεί ακόμη ο μαλάκας που θα πληρώσει 1500 ευρώ νοίκι και μεταξύ μας αν βρεθεί να με χέσετε.

Άλλο ήθελα να πω....κι αλλού με πήγε η σκέψη! Α ναι! Λοιπόν που λέτε απολάμβανα τον καφέ μου στο μπαλκόνι, το οποίο κοιτάει σε έναν μικρό δρόμο, ο οποίος συναντά στα δέκα μέτρα μια μικρή λεωφόρο! Αλλά όταν μιλάμε για λεωφόρο στην επαρχία, καταλαβαίνετε τι εννοούμε! Υπάρχουν δυο ρεύματα κυκλοφορίας, με φόβο να στουκάρει ο πήγαινε με τον έλα.
Κι εκεί που αμέριμνη τραβώ μια ρουφηξιά από τα φτηνά μου πλέον τσιγάρα (ναι ρε φίλε άλλαξα μάρκα, έχεις πρόβλημα; κι αν τα αυξήσουν κι άλλο θα το κόψω το ρημάδι γιατί αρκετά μαλάκας πιάστηκα τόσα χρόνια)-(πάλι ξεφεύγω από το θέμα και sorry, που είχα μείνει; Α, ναι: τσιγάρα) ξαφνικά στην σιγή του μεσημεριού ακούω μια φωνή από το υπερπέραν να φωνάζει το ονομά μου.

-Coulaaaaa σε θέλω.
Ένα μηχανάκι, σταματάει κάτω από το μπαλκόνι μου και αρχίζει ο (ας τον πούμε) Αντρέας να μου ανοίγει τη καρδιά του, σαν τον Ρωμαίο κάτω από το μπαλκόνι της Ιουλιέτας.
Να σας θυμίσω κάπου εδώ πως μου είχε γίνει πρόταση από μεγάλο πράσινο κόμμα, για να κατέβω σύμβουλος, και τους διαολόστειλα δεόντως!!!
Τον Αντρέα όμως τον πείσανε, και είναι λογικό γιατί αυτός είναι χωμένος μέσα σε μεγάλα κόλπα και έχει φτιάξει περιουσίες και για τα τρισέγγονα του με αυτά και με εκείνα.
Άρχισε λοιπόν μεσούντος του μεσημεριού τον θρήνο και την ψηφοεπαιτεία.
-Coula, χρειαζόμαστε στήριξη! Ξέρω πόσο λογική είσαι, και είδες πόσα έργα έκανε ο πράσινος δήμαρχος. Τώρα είναι η ώρα να ψηφίσουμε σωστά για να συνεχιστεί το έργο (πάντα το πράσινο έργο, για να μην ξεχνιόμαστε).
-Θα δούμε ρε Αντρέα! Δεν έχω ψάξει ακόμη το θέμα και δεν ξέρω τι θα ψηφίσω...

Δεν είμαι άνθρωπος αγενής! Δεν θα σε πάρω από τα μούτρα αν διαφωνώ μαζί σου. Το πολύ πολύ να εντοπίσουμε τη διαφωνία και να ακολουθήσει ο καθένας τον δρόμο του. Στη χειρότερη κατεβάζω και κανένα καντήλι, μόνο άμα μου πρήξεις τα άντερα. Διαφορετικά, είμαι Παναγίτσα.
Ο Αντρέας μου έπρηξε και τα άντερα και τα συκώτια και όλη τη κοιλιακή μου χώρα. Οπότε φαντάζεστε την έγινε στην Couloοδό μας. Ο Αντρέας συνεχίζει και επιμένει:

-Να φέρετε και τη γιαγιά να ψηφίσει.
-Που να την φέρουμε κυρ Αντρέα; Η γιαγιά είναι κλινήρης εδώ και μερικές μέρες, έχει χτυπήσει άσχημα στη κεφάλα και κόλλησε και γαστρεντερίτιδα. Δεν θα ψηφίσει φέτος.
-Σώπα βρε παιδί μου, θα έρθω εγώ να την πάρω να την πάω. Θα της έχω έτοιμο το φάκελο και απλά θα τον πετάξει στη κάλπη.
(Κάπου εδώ η Coula μας αρχίζει και φορτώνει επικίνδυνα:
-Αντρέα έλα να την πάρεις και κράτα τη για κανα χρόνο.Είπαμε δεν θα ψηφίσει η γιαγιά φέτος. Πάει και τελείωσε.
(Με νιώθει φορτωμένη και δεν επιμένει άλλο)
-Εντάξει, να έρθετε όμως όλοι οι υπόλοιποι, να με στηρίξετε και να στηρίξετε και τον πράσινο δήμαρχο.
(Αυτό ήταν αρχίζει το coulo-παραλήρημα)
-Αντρίκο, με το συμπαθειο, αλλά ό,τι γουστάρουμε θα κάνουμε τη ψήφο μας! Μόνο αυτή μας έμεινε ρε μεγάλε. Όλα τα άλλα τα χειραγωγείτε εσείς. Άντε μου και στο διάολο και εσύ και ο πράσινος δήμαρχός σου.
-Καλά βρε Coula, μην αρπάζεσαι έτσι. Απλά οφείλουμε να υποστηρίξουμε την παράταξη.
-Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ δεν οφείλω τίποτα και σε κανέναν.
-Όλοι οφείλουμε Coula μου, πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας.
-Αντρέα; Ο γύψος πονάει όταν σκάσει στο κεφάλι. Κι έτσι όπως είσαι σαν τον Ρωμαίο από κάτω θα σου έρθει καπέλο. Το νου σου.
-Καλά, έφυγα τώρα, γιατί έχω κάτι δουλειές. Ξέρω πως δεν θα με απογοητεύσεις. Καλό μεσημέρι.
-Καλό μεσημέρι, και να είσαι σίγουρος πως αυτή τη φορά θα απογοητεύσω εσένα και όχι τον εαυτό μου. Έλα γειά σου!

Κι αφού έβγαζα καπνούς από τα αυτιά, παράτησα τον νες καφέ φραπέ που δεν με έβαλε τελικά σε ένα κόσμο μαγικό και τα φτηνά τσιγάρα μου στο μπαλκόνι, μπήκα μέσα κι έριξα έναν ύπνο σούπερ .....για να ηρεμήσω!

 27 Οκτωβρίου 2010

Η βούρτσα μου στην κεφαλή σου

Η αγαπητή εν χριστώ αδελφή και blogger Marsy με κάλεσε να παίξω σε ένα ακόμη blogoπαίχνιδο! Γράφουμε λέει τα απραγματοποίητα όνειρά μας! Βασικά ακούγεται εύκολο στη θεωρία το παιχνιδάκι, αλλά αν σκεφτείς λίγο, σε πιάνει μια βαθιά μελαγχολία για πράγματα που πάντα ήθελες να κάνεις αλλά ποτέ δεν τα έκανες, είτε γιατί δεν προσπάθησες, είτε γιατί τα εγκατέλειψες ως όνειρα, είτε γιατί τελικά δεν τα ήθελες και τόσο, είτε (κι εδώ είναι το πιο δύσκολο) γιατί δε τα κατάφερες.

Ύστερα απο βαθύτατη περισυλλογή, θα σας αναφέρω ένα μόνο ανεκπλήρωτο όνειρό μου που δυστυχώς είναι και καμμένο γιατί δε πρόκειται να το εκπληρώσω ποτέ. Στα 12 μου ήθελα να γίνω κομμώτρια. Λάτρευα τις τρίχες! Πως άλλοι λατρεύουν βρε παιδί μου τα βιβλία; Ή τα ρούχα; Η τα παπού-τσα; Ή τις κούκλες και τα στρατιωτάκια; Ε εγώ λάτρευα τις τρίχες! Έβαζα κάτω θυμάμαι τις συμμαθητριές μου και τους άλλαζα τα φώτα! Φεύγανε από το σπίτι τους κοριτσάκια και επέστρεφαν κάτι σαν ούφο, με διάφορα κοτσίδια να ξετρυπώνουν από τα παιδικά τους κρανία.

Με ρωτούσαν οι μεγάλοι τι θέλω να γίνω κι ενώ εγώ βροντοφώναζα κομμώτρια, έπεφτε χαστούκι ξεγυρισμένο από τη μάνα και έπαιρνε το λόγο λέγοντας: Δικηγόρος θα γίνει! Ούτε το ένα έγινα, ούτε το άλλο, γιατί τελικά ακολούθησα αυτό που πραγματικά αγαπούσα (δόξα τω θεώ), αλλά ένα απωθημένο με την κομμωτική μου έχει μείνει. Βέβαια δεν έχω και τρελό χέρι για να πιάσω κεφάλι και να το φτιάξω ανθρώπινο, εδώ και τα δικά μου μαλλιά κάνω για να τα ισιώσω δύο ολόκληρες ώρες! Μάλλον θα είχα αποτύχει σαν επαγγελματίας. Γιατί ποια πελάτισσα θα δεχόταν να τσουρουφλίζεται η κεφαλή της επί δύο ώρες; Καμία!

Πάντως ομολογώ πως ήμουν δημιουργική ακόμη και στα αθώα κεφάλια των άλλων! Όταν αποφάσισα να πηγαίνω ομαδάρχισσα σε μια κατασκήνωση, ακριβώς λόγω αυτού του απωθημένου, βούταγα τα ομαδόπουλα και τα έκανα να μοιάζουν με κινητές μπούκλες! Με μόνο υλικό μια χαρτοπετσέτα, έκανα θαύματα! Άσε που τα πιτσιρίκια ξετρελαίνονταν να τους βουρτσίζω τα μαλλιά (μιας και τα ανακούφιζα και λίγο από την ψειρο-επιδρομή).

Τελικά εγκατέλειψα για πάντα τις βούρτσες και τα κοκαλάκια, όταν οι φίλες μου μεγάλωσαν και δεν δεχόταν κανείς να περιλάβω τη κεφαλή του! Ούτε καν ο εαυτός μου!!!!!Κρίμα, ένα μεγάλο ταλέντο χάθηκε!!!!!

Για τολμήστε να σκεφτείτε ένα δικό σας ανεκπλήρωτο όνειρο και μοιραστείτε το; Έλα να σας δω; Είμαι σίγουρη πως θα δυσκολευτείτε, γιατί πέρα από τη πλάκα, είναι πολλά τα άτιμα τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας και δεν είναι καθόλου μα καθόλου για γέλια, πολλά από αυτά!

Καλή εβδομάδα να έχουμε! Χαμογελάστε βρε! Τι κι αν έφυγε το ΣΚ; Θα έρθει κι άλλο! Ώχου, αμέσως να μιζεριασετε! Έλεοςςςς

24 Οκτωβρίου 2010

Cουλογιαγιά και Koύλες

Απολαμβάνω την αναπηρία μου! Έχω διαβάσει κι εγώ δε ξέρω πόσα βιβλία, έχω κοιμηθεί κι εγώ δε ξέρω πόσες ώρες, έχω κοιτάξει το κενό ταβάνι κι εγώ δε ξέρω πόσες φορές, έχω χαζέψει στο νετ κι εγώ δε ξέρω πόσα ιστολόγια, όμως δυσκολεύομαι να αφήνω σχόλια, διότι το λαπιτόπι μου τα παίζει και κάνει κι εγώ δε ξέρω πόσες ώρες να συνδεθεί.

Προχτές συνέβη κάτι αρκετά δυσάρεστο μα βρήκα τον τρόπο να το διασκεδάσω κι αυτό! Πάνω που είχα ανοίξει το μάτι, κι εγώ δεν ξέρω τι ώρα το πρωί, κι έπινα δειλά δειλά ένα καφεδάκι που κι εγώ δε ξέρω πόσο χάλια το έκανε η μάνα μου, ακούστηκε ένας γδούπος από το δωμάτιο της γιαγιάς μας. Τα χρειαστήκαμε! Ξέρετε λένε πως ο γέρος η από πέσιμο ή από χέσιμο θα πάει. Η δικιά μας γιαγιά είναι εξαίρεση! Δε πάει από τίποτα...

Τρέχει η μάνα μου, βουτάω κι εγώ το γύψο και με χαριτωμένο κουτσό φτάνουμε στο δωμάτιο της γιαγιάς. Την βλέπουμε απλωμένη στο πάτωμα και δίπλα στο κεφάλι της μια λίμνη αίματος μας έκοψε τα πόδια. Εμένα μου κόπηκε το ένα, γιατί το άλλο δε πολυλειτουργεί! Τελικά ενώ το αίμα φαινόταν πως έβγαινε από το στόμα, δεν ήταν αυτό που φανταστήκαμε. Είχε χτυπήσει την αγύριστη κεφάλα της η γιαγιά και στο φρύδι πάνω από το μάτι. Κι εγώ δε ξέρω πόσες φορές, της έχουμε πει να μην μετακινείται από το κρεβάτι της αν δεν μας ειδοποιήσει! Εκείνη τίποτα. Πήγε βόλτα στο γιούκο να δει την προίκα της προίκας της και έφαγε ένα γλύστρο που κι εγώ δε ξέρω πως τελικά την έβγαλε καθαρή!

Την αρπάζει η Couloμαμά μου και πάνε στο νοσοκομείο. Της κάνουν τρία ράματα στη κεφάλα και δυο στο φρύδι που κι εγώ δε ξέρω πως άντεξε η καλή μου το πόνο και της κάνουν εισαγωγή για να της βάλουν και δυο φιάλες αίμα, γιατί έχει αναιμία η δόλια. Ε καλά, δεν έχει μόνο αναιμία, έχει δε ξέρω κι εγώ πόσα κουλά αλλά μεταξύ αυτών και αναιμία. Και να είναι τώρα μια Coula στο σπίτι ανάπηρη, μια Couloγιαγιά 90+(κι εγώ δε ξέρω πόσα χρόνια κρύβει) στο νοσοκομείο, το οποίο ευτυχώς είναι πολύ κοντά στο σπίτι και μια Couloμαμά να τρέχει μία στη μία κουλή και μία στην άλλη κουλη!

Όσο για τη γιαγια μου, τι είπε ο στόμας της, δεν περιγράφεται! Η μάνα μου να έρχεται με νεύρα στο σπίτι, να μου τα λέει, να γελάμε, και να φεύγει μέσα στη καλή χαρά. Και να ξανάρχεται μουτρωμένη και κουρασμένη, να μου κάνει αναμετάδοση να γελάμε και να ξαναφεύγει σαν το Βέγγο. Ζήσαμε στιγμές απίστευτες!

To αστείο των ημερών αυτών ήταν πως στο δωμάτιο όπου νοσηλευόταν η Couloγιαγιά μου, ήταν άλλες δυο γιαγιάδες πολύ νεότερες από τη δική μου, με ένα εγκεφαλικό παραμάσχαλα η καθεμιά. Και μαντέψτε πως τις λέγανε ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ!!! Κούλες παρακαλώ! αχαχαχαχα
Τη μια την φωνάζανε κυρα Κούλα και την άλλη κυρα Κουλίτσα. αχαχαχα Μόλις το έμαθα, μου ήρθε να πάω στο νοσοκομείο να τις γνωρίσω!

Με αυτά και με εκείνα, σήμερα το βράδυ η Couloγιαγιά βγήκε από το νοσοκομείο και την φέρανε σπίτι! Συγκεκριμένα της στρώσαμε δίπλα μου για να κοιμηθεί για να την ελέγχω το βράδυ! Ήρθε με φίλησε και μου είπε το εξης κορυφαίο:
-Coula μου τη γλύτωσα πάλι! Εφτάψυχο γατί είμαι! Το καλό είναι πως μου μοιάζεις!!!!!

Κι ακούγεται από το βάθος η φωνή της μάνας μου:
-Εσύ θα μας θάψεις όλους, πέσε για ύπνο τώρα!

χαχαχα Πόσο διασκεδάζω δεν έχετε ιδέα! Τιμημένη ελληνική οικογένεια!!!!

22 Οκτωβρίου 2010

Τσουρ τσουρ τσουρ

Τη νύχτα δε μπόρεσα να κοιμηθώ, από τη μια να τραβάει το ποδάρι, από την άλλη να ακούω τη βροχή την άτιμη. Αυτό το τσουρ τσουρ τσουρ μου εσπασε τα νεύρα! Δεν έλεγε να ρίξει μια νεροποντή να ξεμπερδεύει! Όλη νύχτα τσουρ τσουρ τσουρ. Έλεος

Θυμάμαι παλιά που για να κοιμηθώ, έπρεπε να είναι θεοσκότεινα στο δωμάτιο. Ακόμη κι ένα ίχνος φωτός να έμπαινε από το παντζούρι, εγώ πεταγόμουν. Μεγαλώνοντας λίγο, η συνήθεια αντιστράφηκε! Άρχισα να αγριεύομαι τη νυχτα! Στην ησυχία και στο σκότος έρχονται στο νου άσχημες εικόνες από ταφές και το μάτι γίνεται γαρίδα!

Έτσι άφηνα ένα μικρό φωτάκι αναμμένο, ή στη χειρότερη την τηλεόραση! Χαμήλωνα τη φωνή και πλάγιαζα! Αλλά διαπίστωσα πως αυτό το παίξιμο του φωτός στις εναλλαγες των σκηνών με έκανε να ξυπνώ το πρωί πιο κουρασμένη! Ερευνες λένε (ακους Mανα;) πως για να ξεκουραστεις πρεπει να κοιμάσαι σε σκοτεινό χώρο. Αλλά εγώ πια δε μπορώ! Να πάνε να χεστούνε οι έρευνες.

Με αυτά και με εκείνα και αφού δε κλείνανε τα μάτια του, δεν είχα καμια όρεξη να καθομαι στο κρεβάτι κοιτώντας το κενό! Έτσι αποφάσισα να κάνω αγρυπνία! Όχι καλέ, δε έψελνα μέσα στη καταχνιά της νύχτας, απλά τράβηξα κοντά μου ένα πολύ παλιό μου βιβλίο και το ξεφύλιζα. Πρέπει να το έχω διαβάσει εκατό φορές αυτό το βιβλίο, αλλά πάντα όταν το βλέπω μου θυμίζει έναν φίλο μου, που δε ζει πια. Μου το είχε κάνει δώρο. Δε θα σας μελαγχολήσω σήμερα, μην ανησυχείτε.

Έτσι όπως ξεφύλιζα την Αστραδενή, θυμήθηκα τότε...όταν είχε χτυπήσει το τηλέφωνο μου και ηταν η μαμά του Γιάννη.
-Coula πρέπει να πας στον ψυχολόγο που παρακολουθεί τον Γιάννη.
-Είναι απαραίτητο κυρία Δέσποινα;
-Ναι ζήτησε να δει την κολλητή φίλη του.
-Εντάξει θα πάω!

Έκλεισα ένα ραντεβού και πήγα! Ήταν γυναίκα η ψυχολόγος. Και βγήκα από το γραφείο της έτοιμη να τα μπήξω! Και λίγο μετά τα έμπηξα.Είναι λίγες οι φορές που τα δάκρυα μου με έχουν προδώσει και έχουν τρέξει! Εκείνη η μέρα ήταν μία απο αυτές.

-Coula, πρέπει να σταματήσεις να κάνεις παρέα με τον Γιάννη.
-Μα γιατί; Αφού προσπαθεί να απεξαρτηθεί. Έχουμε συζητήσει και μου έχει πει πως...
-Δεν έχεις καμιά δουλειά να κάνεις παρέα με ναρκομανείς και να συζητάς μαζί τους.Δεν έχετε τίποτα κοινό. Πρέπει να κοιτάξεις τις σπουδές σου. Να πας στην Αθήνα και να κάνεις μέρες να επιστρέψεις πίσω.
-Μα τι λέτε; Είναι φίλος μου ο Γιάννης! Δεν ξέρετε τι σημαίνει φιλία; Αν δεν είμαι δίπλα του τώρα που με χρειάζεται, πότε θα είμαι;
-Coula, αν δεν κάνεις ό,τι σου λέω, θα πρέπει να ειδοποιήσω τους γονείς σου και να τους εξηγήσω την κατάσταση! Δεν τον βοηθάς ετσι τον φίλο σου! Πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του, να σας χάσει όλους για να μάθει.
-Κάντε ό,τι νομίζετε!

Μετά από λίγες μέρες, χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι μας! Η μαμά μου (η θεά) ενημέρωσε την ψυχολόγο να μην ξαναενοχλήσει! Και πως η Coula της, ξέρει τι κάνει.
Ο Γιάννης πέθανε, το βρήκαν ένα ξημέρωμα νεκρό στο λιμάνι. Θυμάμαι πως αρνιόμουν και τότε να κλάψω! Δεν ξέρω γιατί, αλλά αρνιόμουν. Όμως μέχρι τότε έμεινα η κολλητή του! Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν είχα σταματήσει να τον προσεγγίζω, αλλά ξέρω πως υπήρξα φίλη του με όλη τη σημασία της λέξης, μέχρι και το τελευταίο του βράδυ σε αυτή τη ζωή!

Πες μου τώρα εσύ, θα μπορούσες να κοιμηθείς αν σκεφτόσουν τέτοια πράγματα μεσούσης της νυκτός με την βροχή να σιγοκατουράει;;; Αμ δε θα μπορούσες!

Σήμερα ξημέρωσε μια όμορφη μέρα. Αδράξτε την, εσείς που μπορείτε!

14 Οκτωβρίου 2010