Μερικές σκέψεις που κάνω είναι
κακιασμένες. Ειλικρινά, έχω και καλές σκέψεις. Δεν είναι όλες
κακιασμένες. Πάντως το τελευταίο διάστημα έχω κακιασμένες. Ας ελπίσουμε
πως θα στρώσει ο εγκεφαλός μου άμεσα γιατί ήδη οι τσακωμοί πάνε κι
έρχονται στο περιβάλλον μου. Και περισσότερο η κακή διάθεση έρχεται όταν
με προσβάλλουν έστω με το γάντι ή όταν κάποιος περιμένει να δει τον
εαυτό του σε μένα. Αυτό δε πρόκειται να συμβεί, ποτέ.
Θα
θυμηθώ και πάλι τα λόγια της γιαγιας μου. Η ψυχή της θα ταράζεται, τόσο
συχνά που την σκέφτομαι και την αναφέρω. Όμως στα 91 της χρόνια που
έζησε σε τούτη τη γη, είπε πολλές σοφίες κι ας μην είχε τελειώσει ούτε
καν το δημοτικό. Κι ας ήταν ένα απλό μοδιστράκι από τη Νικομήδεια της
Μικράς Ασίας.
Η
γιαγιά μου έλεγε πως δεν είναι σωστό να κρίνουμε τους άλλους όταν
κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που εμείς περιμένουμε ότι πρέπει να
κάνουν. Δεν είναι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν θα γίνουν ίδιοι όσο κι αν
προσπαθεί κανείς να τους αλλάξει. Μου έλεγε: Να έχες στο στόμα σου τον λόγο τον καλό και όχι τον λόγο τον κακό.
Και
δεν ήταν διόλου υποκριτική στάση ζωής αυτή. Αν διαφωνείς με κάποιον ή
αν θεωρείς τις θέσεις του, τις αποφάσεις του και τις επιλογές του
λανθασμένες, δε χρειάζεται να το πεις και να το κρίνεις. Δεν έχεις
δικαίωμα να κάνεις τον άλλο να νιώθει άβολα. Μπορεί να είναι οι
καλύτερες δυνατές επιλογές για εκείνον κι εσύ δε θα το μάθεις ποτέ.
Αντίθετα
σε ο,τι θεωρείς σωστό, να το λες μαζί με ένα Μπράβο. Πόσο δύσκολο
πράγμα είναι να αναγνωρίζουμε πως ο άλλος είναι καλός ή έξυπνος ή σωστός
και ακόμη πιο δύσκολο να πούμε Μπράβο. Όμως το ευκολότερο όλων είναι να
κάνουμε κριτική, να εντοπίζουμε τα λάθη και να επιμένουμε πως ο άλλος
δεν αξίζει μία (μπροστά μας).
Κάθε
φορά που κρίνεις τον άλλο στην ουσία θέλεις να τον τοποθετείς πιο κάτω
από σένα. Δεν είναι η καλή σου η καρδιά που σε ωθεί να βελτιώσεις ή να
αφυπνίσεις τον άλλο, δεν είναι η θετική σου αύρα που θέλει να βοηθάει
τον συνάνθρωπο. Είναι ο εγωισμός σου...που θες να τον τρέφεις και
ανεβαίνεις κι ένα σκαλί πιο πάνω όταν διαπιστώνεις πως ο άλλος έκανε
κάτι (υποκειμενικά) λάθος. Για σένα το κάνεις. Όχι για τον άλλο. Τον
άλλο χεσμένο τον έχεις. Κι αυτόν και τις επιλογές του. Απλά μέσα σου
νιώθεις μια ηθική ικανοποίηση πως βρήκες ένα πάτημα για να του την πεις.
Μικρότητες.
23 Ιανουαρίου 2013
