Στη πλειοψηφία τους οι Γιάννηδες είναι
καλά παιδιά. Δεν είναι τυχαίο που συμμετέχουν στο 95% των ελληνικών
παροιμιών τις οποίες και δε θα αναφέρω χάριν βραχυλογίας. Όμως ο Γιάννης
που κάποτε γνώρισα εγώ ήταν πολύ κωλόπαιδο, σαν τον Κυριάκο. Και γι'
αυτον θα σας μιλήσω σήμερα. Με λύπη.
Έδινε
την εντύπωση πως είχε πηδήξει σχεδόν όλη την Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών.
Πάντα συνοδευόταν από τις πιο ωραίες κοπέλες της Σχολής. Πάντα είχε
δίπλα του πέντε με έξι παρατρεχάμενους που του έκαναν τα χατήρια. Και
πάντα στις εξεταστικές πλεύριζε με τον τρόπο του τα πιο καλοποτισμένα
φυτά του τμήματος κι εκείνα ενέδιδαν προσφέροντας φόρα παρτίδα τις
σημειώσεις τους και την κολλα τους!
Ο
Γιάννης επίσης φορούσε πάντα ακριβά ρούχα, παπούτσια και γυαλιά και
φυσικά ερχόταν στη Σχολή με ακριβό αυτοκίνητο. Όλα ήταν καλά και γαμάτα
για τον Γιάννη που σήμερα κανονικά...θα γιόρταζε. Ο Γιάννης
συγκατοικούσε με έναν πολύ καλό μου φίλο. Μόνο συγκατοικούσαν. Τίποτα
άλλο. Δεν κάνανε παρέα, δεν λογάριαζε ο ένας τον άλλο. Απλά έτυχε να
συγκατοικούν. Φυσικά δε μιλούσε ούτε σε μένα γιατί ήμουν φίλη με τον
ξενέρωτο συγκάτοικό του.
Εμείς
βλέπετε δεν φορούσαμε ακριβά ρούχα, δεν είχαμε αυτοκίνητο καρντιά μου,
τα λεωφορεία μας τρώγανε και το πιο σημαντικό; Εμείς δουλεύαμε παράλληλα
και δεν μπορούσε ολόκληρος Γιάννης να κάνει παρέα με ανθρώπους που
δουλεύουν και σπουδάζουν παράλληλα. Ούτε καλημέρα δεν έλεγε ο μαλάκας.
Πήγαινα καμια φορά στο σπίτι τους και πραγματικά έκανε σαν να μην
υπήρχα. Τίποτα. Ούτε ένα χαμόγελο. Ούτε ένα βλέμμα. Ένιωθα πως ήμουν
αόρατη τότε.
Ο
Γιάννης έπαθε ένα μεγάλο τροχαίο ατύχημα. Και χρειάστηκε αίμα. Εγώ και ο
συγκάτοικός του, από όλο τον περιγυρο του, δώσαμε αίμα για να ξεπεράσει
τον κίνδυνο. Είμαστε αιμοδότες και είναι τιμή μας, πέρα από
οποιονδήποτε Γιάννη. Όλοι οι τύποι και οι τύπισσες που υποτίθεται πως
ήταν κολλητοί του, κάνανε ότι δεν τον ξέρανε. Καρφάκι δεν τους κάηκε.
Μερικοί...θα χαρήκανε και λίγο. Η ζωή στο Πανεπιστήμιο συνεχιζόταν
κανονικά μα ο Γιάννης επέστρεψε πίσω μετά από περίπου 3 μήνες.
Θα
περιμένατε τώρα εσείς να διαβάσετε, πως ο Γιάννης άλλαξε συμπεριφορά.
Πως άρχισε να μας μιλάει, άλλαξε χαρακτήρα, χαμήλωσε τους τόνους, είπε
κι ένα ευχαριστώ. Καμία σχέση. Η ζωή του συνεχίστηκε όπως και πριν.
Μάλιστα διέκοψε την συγκατοίκηση με τον φίλο μου. Βρήκε μόνος του σπίτι
και συνέχιζε το ίδιο τσιρκοπανήγυρο της ζωής του. Μάλιστα το βλέμμα του,
όταν μας συναντούσε έγινε πιο εχθρικο. Εμείς βέβαια γελούσαμε με τον
φίλο μου. Το περιμέναμε από δαύτον. Τον είχαμε μάθει.
Τελειώσαμε
το Πανεπιστήμιο και πήρε ο καθένας τον δρόμο του. Ο Γιάννης άργησε λίγο
αλλά πήρε πτυχίο κι αυτός. Πριν δέκα μέρες...έμαθα πως έχασε τη ζωή του
σε ένα τροχαίο ατύχημα πριν ένα χρόνο. Δεν υπήρξε αίμα αρκετό για να
τον σώσει αυτή τη φορά. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί να μην τον
λέγανε και Γιάννη...
7 Ιανουαρίου 2013
