Σήμερα
ξύπνησα με λίγο πυρετό. Δε κοιμήθηκα και πολύ καλά χτες βράδυ. Είχα και
κακές σκέψεις και μύξες και νεύρα και απογοήτευση και απ' όλα. Όμως
σήμερα το πρωί, έκανα ένα ωραίο μπανάκι, πήρα κάτι φαρμακάκια ειδικά για
την περίπτωσή μου...(είμαι αλλεργική στα περισσότερα παυσίπονα) και
ξεκίνησα με σχετικά γερό χαμόγελο για μια δύσκολη μέρα.
Τα
μαθήματα ξεκίνησαν. Έπινα ενδιάμεσα τα τσαγάκια μου και δεν κάπνισα
ούτε μισό τσιγάρο για να μην επιβαρύνω τον λαιμό μου, ο οποίος έχει
μπουκώσει για τα καλά. Κι όταν πλησίασε η στιγμή εκείνη που τέλειωνε το
μάθημα και θα υποδεχόμουν λίγες ώρες χαλάρωσης, ξεκούρασης και ύπνου
συνέβη το μοιραίο.
Η
Αγλαΐα (ας την πούμε έτσι) είναι ένα πολύ συνεσταλμένο κορίτσι. Καλή
μαθήτρια και υπεύθυνο παιδί. Όταν σηκώθηκε στον πίνακα να κλίνει έναν
συνηρημένο Παρατατικό, διέκρινα στην κωλότσεπη του τζιν της να
αχνοφαίνονται, δυο πενηντάευρα. Σκέφτηκα να της πω να προσέξει μη της
πέσουν γιατί προς τα εκεί πήγαινε το πράγμα.
Αμέσως
σκέφτηκα πως μπορεί να ήταν και τα δίδακτρα που θα κατέληγαν στο
πορτοφόλι μου. Η σκέψη όμως αυτή με αποθάρρυνε να της το πω έτσι ώστε να
προσέξει μη τα χάσει. Σκέφτηκα πως θα σκεφτεί πως τα είδα και το είπα
επίτηδες για να με πληρώσει. Νίκησε η σκέψη αυτή και δε μίλησα καθόλου.
Απλά ευχήθηκα ενδόμυχα αν είναι δικά μου χρήματα, να θυμηθεί να τα
αφήσει κι αν δεν είναι δικά μου χρήματα, να μη τα χάσει το παιδί έτσι
που γλιστράνε από τη τσέπη, σιγά σιγά.
Το
μάθημα τέλειωσε. Η Αγλαϊα έφυγε και μαζί της και τα υπόλοιπα παιδιά.
Μαζεύω κι εγώ τα πράγματά μου για να έρθω σπίτι να ξεραθώ στον ύπνο.
Πριν φύγω, ρίχνω και μια ματιά στην αίθουσα μήπως τα χρήματα της πέσανε
-αν τελικά της πέσανε- σε βέβαιο έδαφος. Αλλά οκ είπαμε η κοπέλα είναι
ώριμο παιδί. Δεν τα βρήκα στο θρανίο της. Ούτε εκεί γύρω. 'Ετσι
αποχώρησα ήρεμη αλλά και με μια αίσθηση περίεργη.
Ώσπου...χτυπάει το τηλέφωνο:
Κυρία,
είστε ακόμη στο φροντιστήριο; Να έρθω λίγο από εκεί; Η μαμά μου, μου
έδωσε χρήματα για να σας πληρώσω και μάλλον μου πέσανε μέσα στην
αίθουσα. Να έρθω να κοιτάξουμε;;;
3 Νοεμβρίου 2012
